حکومت اسلامی برای سرگرم کردن و به بیراهه کشاندنِ افکار و کردار مخالفان‌اش، آشکار و پنهان از روش‌های گوناگون استفاده کرده است. یکی از روش‌های شناخته شده " تفرقه بیانداز و حکومت کن" است که امروز با اتکا به امکانات گستردۀ تبلیغاتی و بر بستر بیماریِ آوازه گری‌های ژورنالیستی تاثیر گذارتر از گذشته عمل کرده است. عطش و شهوتِ بیننده و شنونده و " فالوور" جمع کردن اکثر رسانه‌ها و برنامه سازان‌شان را به سوی ساختن و پخش برنامه هایی هیجانی و جنجالی و دعوایی، و خبرهای غیرواقعی کشانده است. انگشت شمارند رسانه‌ها و برنامه سازانی که به وظیفه اصلی یک رسانه، یعنی خبر رسانی دقیق و صحیح، بیداری افکارعمومی، فرهنگ سازی، گفتمان سازی و امید آفرینی عمل می‌کنند.

روش دیگر حکومت اسلامی " پوست خربزه" انداختن زیرپای رهبران حزب‌ها و سازمان‌ها، یا شخصیت‌های سیاسی و فرهنگی شناخته شده و صاحبِ نفوذ است. جالیزیان حکومتی از طریق رسانه‌ها و شبکه‌های اجتماعی، از طریق مزدوران نفوذی و یا بر بستر ناآگاهی و نادانی دوستان " خاله خرسه"‌ای و دردِ سرساز فرشِ پوست خربزه‌ای برای این رهبران و شخصیت‌ها پهن می‌کنند که نه فقط آن‌ها، بلکه جماعت هوادار و دنباله روهای آنان را نیز کله معلق کنند.
بدون تردید روش " تفرقه بیانداز و حکومت کن"، که خامنه‌ای و دار و دسته‌اش از بهترین شاگردانِ مکار" فیلیپ دوم مقدونی، ژولیوس سزار، ناپلئون بناپارت و... " در کاربُرد استراتژی تفرقه اندازی و حکومت کردن هستند، برای حکومت اسلامی عمل کرده است. تلاش‌های جالیزیان پوست خربُزه انداز حکومتی و ناآگاهان و بی خردان اپوزیسیون بر بستر ضعف‌ها و لغزش‌های مخالفان تا حدودی جواب داده و حکومت اسلامی در این عرصه به پاره‌ای از خواست‌هایش رسیده است. بیش ازاین دیگرچنین اجازه و فرصتی به حکومت ندهیم.
......
از فیس بوک مسعود نقره کار