دشمن برج می‌سازد، روی کوه، لب دریا، روی شالیزار و باغ و بوستان. دشمن دهانش بزرگ است و گرسنه است و هر چه می‌خورد، سیر نمی‌شود، چراگاه را با گوسفندانش می‌خورد. کوه را با کوهنوردانش، دریا را با کشتی‌هایش، کارخانه را با کارگرانش، شهر را با شهروندانش و زندگی را با آینده‌اش.

دشمن دست می‌کند در جیب مردم، پول‌هایشان را می‌دزدد، به مغازه‌ها می‌رود، بر چسب قیمت‌ها را عوض می‌کند، به جاده‌ها می‌رود و ماشین‌ها را به این طرف و آن طرف می‌زند.

دشمن کیسه بزرگی دارد که در آن خشکسالی و دروغ، تظاهر و تزویر، سنگ و سالوس و هزار و یک بیچارگی ریخته و هر که جا می‌رود آنها را روی سر ما می‌ریزد. دشمن شبها به خوابمان می‌آید و وجب به وجب لای رویاهایمان کابوس می‌کارد. دشمن بختک است، می‌افتد روی گلویمان در بیداری و ما چشم در چشمش می‌دوزیم، مفلوک و‌ میخکوب.

دشمن، دوال پاست، روی کولمان می‌نشیند و پاهای طناب مانندش را دور تن و‌ بدنمان می‌پیچد.
دشمن...، وای دشمن...
این دشمن که همه جا هست و هر کاری از او بر می‌آید، دیگر دشمن نیست، این دیو اژدها خدایی است، خشمگین و انتقامجو‌ و قدرتمند و زیرک که از همه جهان ایران را و از همه مردمان، ایرانیان را برای کین‌کشی برگزیده است! چه شوربخت مردمانی هستیم ما!

ای دوستِ دشمنْ دوستِ من! به آینه نگاه کن، دوست در آینه است، دشمن در آینه.
دشمنِ خویشیم و یارِ آنکه ما را می‌کشد.