وقتی در مطلبی حملات با گازهای سمّی به مدارس دخترانه را به دستور مستقیم خود سیدعلی خامنه‌ای نسبت دادم حس‌ام این بود که کسانی ممکن است فکر کنند تندروی کرده و بی‌گدار به آب زده‌ام.

اما حالا که همه‌ی جنایتکارانِ "جهادگر شیمیائی" در سرتاسر ایران با دو کلام حرف رهبرشان موقتا هم که شده حرف‌شنویِ بی‌کم‌وکاست خود را نشان داده و دست از حمله با گازهای سمّی برداشته‌اند دیگر جائی برای شکاکان باقی نمانده است. (در چهار روزی که از نطق ضحاک زمانه می‌گذرد خبر تازه‌ای در مورد حملاتی از این دست به مدارس دخترانه گزارش نشده است.)
اتفاقا این که می‌شد سه ماه پیش با دو کلام حرف جلو این فاجعه را گرفت و پنج هزار دانش‌آموز را به بیمارستان نفرستاد و هزاران خانواده را نگران آینده فرزندانشان نکرد، خود دلیل روشنی است که سیدعلی شخصا این فرمان را داده بوده است.
اما حالا که فرمانده‌ی این جنایات احساس می‌کند انتقامش را از نوجوانان دختری که با پاره کردن عکس‌های او و سردادن شعار مرگ بر دیکتاتور تا مغز استخوان تحقیرش کرده بودند گرفته، آتش‌بس موقت اعلام کرده است؛ همان‌کاری که در قتل‌های زنجیره‌ای و جنایتِ اسیدپاشی انجام داده بود.
آیا او به همین حد از انتقام‌جوئی قانع شده یا جنایت تازه‌ای در مغز معیوبش می‌پروراند؟
این پرسشی است که فقط خودش و دور و¬ بری‌های آدمکش‌اش می‌توانند به آن جواب بدهند.

رضا علامه‌زاده