او در مسیری می راند که یا جی پی اس های خارجی به او نشان می دهند، یا فرد نقشه خان بغل دستی اش که لُنگی هم بر گردن دارد و اسلحه ای بر کمر، به او می گوید. این نقشه خوان، جناب عبدالله مهتدی ست که علاقه ی بسیار زیادی به سرزمین مادری اش دارد و اصولا دوست دارد تمام مسافران اتوبوس از هم ولایتی های خودش باشند و اتوبوس هم فقط به سمت ولایت او حرکت کند، و هموست که مسیری را که راننده باید طی کند انتخاب می کند و به راننده نشان می دهد.

آرم این اتوبوس هر چند ساخت ایران است و قرار است در کشور ایران رانده شود و در خدمت تمام مردم ایران باشد، فقط یک «مشت زمخت» است که کلمه ی «زن» در درون آن مستتر است و دریغ از یک آرم ملی، نقشه ی ایران، یا پرچم شیر و خورشید نشان.

اما مسافر درجه ی یکِ دیگر،،، شخص شاهزاده رضا پهلوی ست.

او شخصیتی ملی و بین المللی ست. پدر ش و پدر بزرگ اش پادشاهان ایران زمین بوده اند. مادر ایشان ملکه شهبانوی ایران است که عمرش دراز باد. خودش شخصی بسیار با کلاس و آداب دان است که همنشین پادشاهان و روسای ممالک بزرگ جهان بوده است. مثلا او در جوانی، با ملکه ی انگلستان نشست و برخاست داشته و از نیل آرمسترانگ اولین مسافر کره ی ماه موشک مدل هدیه گرفته و سطح و سطوح ایشان در این اندازه ها ست.

او که خاکی و فروتن است، و هر کس هر شعاری می دهد برای همراهی با او همان شعار را تکرار می کند و روی تی شرت اش همان شعار را می نویسد که همه با هم در داخل اتوبوس دوست هم باشند و کسی به جان کسی نیفتد و مثلا نقشه خوان یهو تپانچه اش را بیرون نکشد و از این حرف ها....

باری چون شاهزاده، خیلی افتاده و خاکی ست، راننده و نقشه خوان، به او می گویند که:
رضا جون! شما برو اون عقب، ما در عقب اتوبوس رو باز می کنیم تو داد بزن:
انقلاب! آزادی! بیا بالا! این اتوبوس واسه همه است! جا واسه همه هست!

و مردم هم که می بینند فرد موجهی که پسر شاه بوده و هزار برتری اخلاقی و شخصیتی و خانوادگی نسبت به راننده و نقشه خوان و دیگر مسافران اتوبوس دارد سعی می کنند یکجوری به طرف اتوبوس بدوند و شده آویزان بشوند بلکه آن ها هم مسافر این اتوبوس شوند که نمی شوند چون اولا اتوبوس پر است از افراد شناس و ناشناس نایاکی و غیر نایاکی و بادمجان دورِ راننده و نقشه خوان چین و این حرف ها.

ثانیا اتوبوس اصلا معلوم نیست که ایستگاه ش کجاست، سمت سوار شدن اش کجاست، محل توقف اش کجاست، مقصد نهایی اش کجاست!

بنده ی خدا، شاهزاده ی فروتن، برای مسافران آب می آورد و در گفت و گوهای مطبوعاتی اش از ذخایر آب کشور ایران و محیط زیست و این ها می گوید در حالی که اتوبوس با بوق های شیپوری مداومی که راننده می زند و با ناز و غمزه و عشوه خرکی هایی که نقشه خوان می آید همینجوری با سرعت شونصد کیلومتر بر ساعت، در اتوبان های اسفالته و شش بانده ی محله ی جرج تاون دی سی و شهرهای بروکسل و رم و تورنتو و لاهه به پیش می تازد و خبرنگاران رسانه های بزرگ از این اتوبوس و راننده اش فیلم و عکس و خبر به سراسر جهان مخابره می کنند و ما کسانی که در حال دویدن به دنبال اتوبوس مزبور هستیم هن هن کنان، بال بال می زنیم که بابا ما را هم به گفته ی شاهزاده دستکم مثل هندی ها روی سقف اتوبوس سوار کنید ولی کسی عین خیال اش نیست!

وقتی از نفس می افتیم و دو تا بد و بیراه نثار اتوبوس و راننده اش می کنیم اتوبوسْ دوستان، بر ما رو تُرُش می کنند که تو چرا به اتوبوسی که حامل شاهزاده است بد و بیراه می گویی!

و این بود داستان اتوبوسی که در مسیر جاده ی بر اندازی و به سمت محله ای به نام آزادی در حال رانده شدن است تا ببینیم کجا چرخ اش پنچر می شود یا موتورش یاتاقان می چسباند یا راننده اش غش می کند و به دره می افتد، یا شاید هم به مقصد ش در نقشه هایی که نقشه ی ایران نیست برسد! کسی چه می داند.... :)