وقتی شنیدم کیومرث پور احمد خود را در شمال حلق آویز کرده ذهن ام به سمت خودکشی غزاله علیزاده در جنگل های جواهر ده رامسر رفت.

جنگل ی رویایی. مه گرفته. در هوایی بهاری. مکانی مناسب برای خودکشی یک هنرمند.

درست است که بر خلاف تصور بسیاری، خودکشی یک عمل صد در صد آگاهانه و ارادی نیست و وقت اش که برسد و عوامل درونی به اندازه ی کافی رشد کند، این کار خود به خود و بی هیچ حساب و کتابی انجام می شود اما غیر ممکن است کسی که خودکشی می کند، خارج از چهارچوب های فکری و فرهنگی خود در لحظه ی خودکشی عمل کند. البته خودکشی در اثر خشم و استیصال لحظه ای را که عملی ست ناگهانی و بدون پیش زمینه های ذهنی، باید مستثنی کرد.

من اهل تئوری توطئه نیستم و برای مواردی این چنین که اطلاعاتی در باره ی آن در اختیار ندارم نظر نمی دهم، ولی عکس به دار آویخته ی پوراحمد را که دیدم، ذهن ام این بار به طرف مرگ فجیع دانشمند بزرگ مان احمد تفضلی رفت که او را در کنار بزرگراه به ناجوانمردانه ترین شکل ممکن کشتند طوری که من تا مدت ها نمی توانستم بپذیرم چنین شخصیتی به خاطر همکاری با بنیاد ایرانیکا هدف قتل های زنجیره ای قرار گرفته باشد.