در این مطلب اشاره ی کوتاهی به مجاهدین خلق مرحله ی چهارم می کنم که هزاران هوادار در میان مردم عادی داشتند و بر اساس واقعیات موجود در جامعه، سعی می کردند برنامه های سیاسی خود را پیش ببرند.

در میان مجاهدین خلق این دوره دوستان بسیاری داشتم که گاه با آن ها و در کنار فعالیت های شان بودم و از مراسم های شان عکس و فیلم تهیه می کردم. گاه با آن ها کوه می رفتم. گاه همراه با آن ها در چادرهایشان بودم و اگر زد و خوردی می شد، کتکی می خوردم یا کتکی می زدم.

همگی بچه هایی بودند مثل خودم جوان، پر شور، پر انرژی، نظم پذیر، و معتقد به کاری که می کردند و سلسله مراتب سازمانی و پذیرنده ی دستورهایی که به آن ها داده می شد.
مجاهدین خلق در این مرحله،،، بیشتر از یک سازمان سیاسی، یک سازمان سیاسی نظامی بودند که هر چند علنا اسلحه نداشتند، اما سلسله مراتب شان کاملا نظامی بود و دستورهای از بالا به پایین باید اجرا می شد والّا، عضو یا هوادار دیگر جایی در گروه نداشت.
افراد بر اساس سابقه و میزان فعالیت و فداکاری، می توانستند در سلسله مراتب موجود صعود کنند و در رده های بالاتر سازمانی قرار گیرند.

این ها تا زمانی که سازمان دست به اسلحه نبرده بود، تنها موضوعاتی عملی منهای تسلیحاتی بود مثلا برای انجام کارهای نشریاتی یا سازماندهی تجمعات و حفاظت از اعضا در مقابل حملات فالانژها و امثال این ها. به عبارتی تنها چیزی که در این مجموعه کم بود تا سازمان تبدیل به یک سازمان نظامی تمام عیار شود، اسلحه بود.

مجاهدین بر اساس ساختار درونی شان، یک خصلت دیگر نیز داشتند و آن «گیر کردن» اعضا و هواداران فعال، به لحاظ ذهنی، در ارتباط با سایر اعضا و افراد و بخصوص دوستان همگروه شان بود. نوعی علاقه و دلبستگی و وابستگی میان افراد و نیز میان افراد و افراد بالا دستی ایجاد می شد که کنده شدن از این دلبستگی ها و وابستگی ها کار ی بسیار دشوار بود. به عبارتی ورود به این مجموعه هر چند آسان نبود، اما ممکن بود، ولی خروج از آن اگر چه غیر ممکن نبود، ولی بغایت دشوار بود.

خودِ من به خاطر دوستان زیادی که در میان تمام گروه ها داشتم، و اگر کاری می توانستم برایشان انجام دهم مثل عکاسی، فیلمبرداری، یا تهیه ی خبر انجام می دادم، به خاطر اختلاف های فکری و نظری نمی توانستم و نمی خواستم عضو هیچ گروهی باشم، ولی قدرت جذب و کشش مجاهدین در میان همه ی گروه ها، از همه بیشتر بود، و در بحث ها و گفت و گوها، برای مستقل فکری بودن، و خود بودن و خود ماندن، انرژی بسیاری باید صرف می شد تا انسان وابسته نشود و افراد مستقل اصولا در سازمان جایی نداشتند. سازمان اساس اش بر فرمان پذیری و فرمان دهی بود و به ترکیب این ساختار نمی شد دست زد.

من همان ارتباطکی که با دوستان مجاهدم داشتم هنگام عبورشان از مرحله ی ۴ به ۵ قطع کردم چون راهی که می رفتند مسلما به دره منتهی می شد که شد و مجاهدین خلق نه فقط از حکومت نکبت به لحاظ نظامی و مبارزاتی شکست خوردند بلکه مردم هم آن ها را به حال خود رها کردند و مجاهدین هر روز بیشتر در باتلاقی که خود برای خودشان ایجاد کرده بودند فرو رفتند.

دیدن اعضای سالخورده ی سازمان در تیرانا، که بخشی از آن ها حتما از دورانی که من به آن اشاره می کنم باقی مانده اند، بسیار غم انگیز بود چون قطعا کسانی از آن ها نه آن که خط و خطوط بعدی سازمان را قبول داشته اند و مانده اند، بلکه چون توانایی و امکان جدا شدن از سازمان را نداشته اند، همچنان در این سازمان باقی مانده اند که البته خود منکر این نوع ماندن هستند و تلاش می کنند خود را مومن و معتقد به سازمان و رهبری امروز آن نشان دهند. به هر حال جای تاسف بسیار است....