بی بی سی - منصور بهرامی چهره منحصر به‌فرد ورزش ایران به شمار می‌رود. بعید است بتوانید کسی را پیدا کنید که حتی پس از پایان دوران حرفه‌ای هم تا این حد نماد یک رشته ورزشی باشد. بهرامی در ۶۷ سالگی هنوز هم قبراق و سرحال در مسابقات شرکت می‌کند و گرچه کمتر از قبل، در مسابقات نمایشی سراسر دنیا حاضر می‌شود، اما از محبوبیت کم‌نظیرش کاسته نشده است.
وقتی در رولان گاروس با او قدم می‌زنید، بزرگ و کوچک، قدم‌به‌قدم برای عکس گرفتن با او صف می‌کشند و هنگامی که یکی از کارمندان اداری ویمبلدون اسم او را می‌شنود، با لبخند می‌گوید نظیر ندارد و امیدوار است به این زودی‌ها کنار نکشد.
برجسته‌ترین تنیس‌باز تاریخ ایران بار دیگر در ویمبلدون، معتبرترین و قدیمی‌ترین مسابقات تنیس جهان ،که به خاطر او قانونش را تغییر داد، حاضر شد و به سئوالات بی‌بی‌سی فارسی در مورد خودش و البته وضعیت الان تنیس جهان پاسخ داد.
خوشحالم که یک بار دیگر شما را در ویمبلدون و آماده مسابقه دادن می‌بینم. قبلا به من گفته بودید که برگزارکنندگان ویمبلدون به خاطر شما قانون‌شان را تغییر داده‌اند، کمی بیشتر در این مورد توضیح می‌دهید؟
اصولا ویمبلدون قوانینش را به‌هیچ وجه عوض نمی‌کند. همه سعی کردند این کار را انجام دهند؛ از آندره آغاسی گرفته تا سرینا و ونوس ویلیامز. مثلا آغاسی گفت می‌خواهد با شلوار جین اینجا بازی کند که اجازه این کار را پیدا نکرد. گفت که در مسابقات شرکت نمی‌کند و به او گفتند که خب شرکت نکن. یکی از قوانینی که اینجا دارند برای مسابقات به اصطلاح اسطوره‌هاست. قبلا وقتی ۵۹ سال‌تان می‌شد، دیگر شما را دعوت نمی‌کردند. من هم که ۵۹ سالم شد، گفتند منصور این آخرین سال تو بود. بعد مردم هم نامه نوشتند و هم در فضای مجازی واکنش‌های زیادی در اعتراض به این تصمیم نشان دادند. گفتند او خیلی روی فرم است و باید بازی کند. بعد این‌ها دوباره من را دعوت کردند و آن قانون را به خاطر من برداشتند. الان هم من ۶۷ ساله‌ام و با کسانی بازی می‌کنم که دست‌کم ۲۰ سال از من جوان‌تر هستند. این باعث خوشحالی است و افتخار می‌کنم که این قانون را به خاطر من برداشتند.
***
خودتان هم اشاره کردید که در این سن چنین آمادگی بدنی بالایی دارید، برنامه معمول تمرین شما چیست؟ چند جلسه در هفته تمرین می‌کنید؟
هفته‌ای سه چهار جلسه تمرین می‌کنم که بیشتر از نیم ساعت هم طول نمی‌کشد، یعنی حداکثر دو ساعت، دو ساعت و نیم در هفته بازی می‌کنم. تمام قدرت خودم را برای بازی‌های نمایشی نگه می‌دارم. بیشتر از این هم، نه علاقه دارم و نه احتیاج.
الگوی مشخصی در تمرین دارید؟ مثلا روی سرویس یا والی تمرکز می‌کنید یا یک تعداد مشخصی ضربه می‌زنید؟
الان بیشتر تمرین‌هایم، مثلا سه دفعه از چهار دفعه، با دیوار است. ۳۰۰ دفعه توپ را با دیوار بازی می‌کنم و بعد هم ۱۰۰ تا والی می‌زنم و بعد هم تعدادی اسمش.
بدن‌سازی چطور؟
هفته‌ای دوبار پیش فیزیوتراپیستم می‌روم و داخل آب برای عضلات پایین‌تنه و دور‌وبر زانو کار می‌کنم. برای این که تنها جایی که گرفتاری دارم، متاسفانه زانوهایم است. این زانوها اگر درست بود، وضعیتم خیلی بهتر از این‌ها می‌شد. یعنی فقط توی آب تمرین می‌کنم و داخل سالن بدن‌سازی اصلا نمی‌روم.
برنامه تغذیه‌تان چطور است؟
همه چیز می‌خورم، اما نه زیاد. هر دفعه که از سر میز غذا بلند می‌شوم، هنوز یک مقدار گرسنه هستم.
غذاهای ایرانی هم در این برنامه است؟
بله، اما چون غذاهای ایرانی را خیلی دوست دارم، وقتی که هست متاسفانه زیاده‌روی می‌کنم و به همین دلیل سعی می‌کنم که هر روز سراغشان نروم.
سال‌هاست که در بزرگ‌ترین رویدادهای تنیس حاضر هستید، بهترین لحظه شما، کدام بود؟
این سئوال را از من زیاد کرده‌اند. اما هر موقع که وارد زمین تنیس می‌شوم، برای من زمانی فراموش‌نشدنی است؛ چه اینجا (ویمبلدون) باشد یا رولان گاروس یا نیویورک. اگر از نظر نتیجه بخواهید بگویید، بهترین نتیجه من مسابقات دو نفره رولان گاروس بود که به فینال (۱۹۸۹) رسیدم.
شاید جواب سئوال بعدی من را هم دادید. می‌خواستم بپرسم بزرگ‌ترین آرزوی تنیسی شما که برآورده نشده، چه بوده است؟
آن موقعی که می‌توانستم بازی بکنم، نگذاشتند. سه سال در تهران اصلا بازی نکردیم. برای این که تنیس را در ایران ممنوع کرده بودند (بعد از انقلاب ۱۳۵۷). جمهوری اسلامی که شد، گفتند تنیس نمی‌خواهیم؛ ورزش آمریکایی و کاپیتالیستی است و نمی‌خواهیم. تنها دلیلی هم که من از ایران رفتم این بود که نمی‌توانستم کارم را انجام دهم. ۲۴ ساله بودم که به فرانسه آمدم و شش سال بعد را فقط در این کشور بازی کردم. به همین دلیل بهترین سال‌های عمر تنیسی‌ام را بازی نکردم.
ته ماجرا!
