شعر" ما جهان را کامل می‌خواستیم" نشان از یک فکری است، در ذهن شاعر جوانه زده، و ما را به فکر وامی دارد! بشر همیشه دنبال تمام یا کامل بودن چیزهاست، و در رویایش با آنها زندگی می‌کند! از خواسته تا تحقق آن دو چیز است، بارها شده ما در پی کسب چیزی بودیم، ولی ازخیلی چیزها گذشتیم و در آخر بور شده‌ایم! جهان ما ناهمگون است، و چارچوب پذیر نیست!
شاعر اینجا از نماد و سمبل سود برده است! خیاط لوچ چطور می‌تواند اندازه ها را رعایت کند، درعین حالی که دوبینی ست! گره‌های فرانسوی، با ظاهری آراسته و چه گره هایی در زندگی مردم زده‌اند! و یقه‌های آخوندی، شکل مخصوص خودش دارد و کلاه گشادی سر مارفت، از اعتماد و همان توهم که جهان را کامل می‌خواستیم!
درجهان ناهمگون و نامتجانس، گردن‌های باریک و دستهای کوتاه، از کوته فکری بشر حکایت دارد، و پاهای خود را، از گلیم خود بیشتر درازتر کردن، حکایت از اندیشه و فکر نکردن و مرغ همسایه را غاز شمردن، و عشق و زندگی را دگرگونه خواستن، نگو همان گلیم زیر پایمان را هم دزدان و راهزنان از چنگ مان درآوردند، و انگشت به دهان ماندیم و کلاهی سرمان رفت، که قرنها باید حسرت روزهایی را بخوریم، که ساده لوحی مان و اندازه و معیار نداشتن برای شناخت خودمان و جهان و اطرافمان در حیرت مدام بمانیم! و بقول، آن بزرگ "روزگار غریبی ست نازنین" و بقول فروغ "از غربتی به غربت دیگر" و عشق را گردن زدند، و ما در آسمانها دنبال جامعه آرمانی بودیم! باد کاشتیم و باد برداشت کردیم!
جامعه‌ای که تقریبا از یک زندگی بی دغدغه و سالم و سکولار برخوردار بود و خوشی زیاد ما را مانند آن خیاط لوچ که همه چیز را وارونه می‌بیند از عرش به فرش رسیدیم و همه چیز تقریبا داشتیم و حالا باید" برای یک روز زنده ماندن، بمیریم و زنده شویم"!
سخن کوتاه: شعر سهل و ممتنعی ست و شعری فلسفی ست و انسان بعد از بارها خواندن، از این ناهمگون بودن پدیده‌ها در شگفت می‌ماند، چه رازی است در این کره خاکی و چه بازیچه خوبی است بشر و همنوعش او را بازی می‌دهد!

امیر کراب