اگر سیاست را آفرینشی از جنس دین، هنر، اخلاق و فن‌آوری (اما عالی‌تر و آلی‌تر) بدانیم که قرار است فرآیند تغییر را در قلمرو بیرون (۲) از کالبد آدمی (و به طور دقیق‌تر و روزآمدتر در قلم‌رو همه‌گانی) سروسامان دهد، آن‌‌گاه کاربرد «ناسیاست» بی‌معنا و پیش‌گذاشتن آن شکلی از سردرگمی در فهم و‌ دریافت سیاست و قدرت است. اگر درکی نوین و پساهابزی از قدرت و فن‌آوری سیاست در سامانیدن به آن در میان باشد، ما تنها با سیاست‌ها‌ی گوناگون و‌ گونه‌گونه روبه‌رو هستیم؛ سیاست‌هایی که برخی کارآمدتر و هنایاتر هستند و‌ برخی ناکارآمدتر و ناهنایاتر. در چنین چشم‌اندازی سیاست‌ها همانند گزاره‌ها‌ی علمی حدس‌هایی هستند در هم‌آوردی با یک‌دیگر! اگر در علم ما با هم‌آوردی حدس‌ها‌ی گوناگون در گزارش و توصیف فربود و واقعیت روبه‌رو هستیم، در فن‌آوری سیاست هم ما با حدس‌ها‌ی گوناگونی روبه‌رو هستیم که جهان‌ها‌ی دل‌خواه و آرمانی گوناگونی را پیش‌ می‌گذارند. ما با امکان‌ها‌ی بی‌پایانی روبه‌رو هستیم که باید دست به انتخاب بزنیم. دش‌واری سیاست و دریافت آن «انتخاب» و فرآیند آن است. بر این قرار سیاست‌ها را باید در برابر پیشاسیاست‌ها قرار داد و نه ناسیاست‌ها. این انتخاب‌ها‌ی بی‌معنا را نباید به بدسلیقه‌گی‌ها‌ی زبانی فروکاست؛ زیرا وقتی پا‌ی فلسفه در میان است زبان همه چیز است. و بی‌چیزی و بی‌معنایی در هیچ جا بیش از زبان لخت نمی‌شود. برساخته‌ی ناسیاست به طور چیره برآمد دریافتی از سیاست است که نمی‌تواند میان سیاست و اخلاق فاصله بگذارد؛ اما پیشاسیاست دریافتی تاریخی از سیاست است.

اکبر کرمی

پانوبس‌ها
۱- در زبان انگلیسی ما واژه‌ها‌ی پیشاسیاسی Prehistoric یا غیرسیاسی Unhistoric داریم؛ و حتا Non historic به معنا‌ی غیرتاریخی داریم، اما برابری برای ناسیاست نداریم. زیرا این برساخته بی‌معنا و لودهنده‌ی اندیشه‌ها و‌ اندیشمندان پفکی است. برخی از چپ‌ها‌ی چپرچلاق برای فحش دادن به لیبرال دمکراسی و سرمایه‌داری و غرب از این واژه بهره می‌برند.
۲- قلمرو بیرون از کالبد آدمی را باید به دو پاره‌ی همه‌گانی و ی‌گانی (فردی) بخش کرد. سیاست فن‌آوری، هنر و اراده به قدرت برای مدیریت و‌ کنترل تغییر در پاره‌ی همه‌گانی است.