شرق - مهدی احمدیان، پینگپنگباز ایرانی که قریب به هشت سال پیش از ایران مهاجرت کرده و در اتریش پناهنده شده است، می گوید:
ما را ۵۰نفری سوار بر یک قایق کوچک پلاستیکی کردند؛ قایقی با یک موتور که بیشتر شبیه اسباببازی بود. شب که شد، همهجا ظلمات شد و حسابی یخ زده بودیم. هنوز یک ساعتی راه نیفتاده بودیم که موتور قایق خراب شد خیلی نمیخواهم آن اتفاقات را مرور کنم؛ چون دوران بسیار سختی بود.
من در آن لحظه چشمهایم را بستم و به خودم گفتم اگر نیاز باشد، تا خود یونان شنا میکنم؛ ولی دریا حسابی خطرناک بود و چهار ساعتی هم باید شنا میکردم.
به ما گفتند هر چیزی را که همراهمان هست، به دریا بیندازیم تا قایق خیلی سنگین نشود. هرچه را که داشتم، انداختم؛ کیف مسافرتی و خوراکیهایم؛ ولی یک چیز را نگه داشتم: راکت پینگپنگم! به خودم گفتم تنها چیزی که میتواند به من کمک کند و زندگیام را معنا ببخشد، همین راکت است.
آن راکت را از هشتسالگی داشتم و نمیخواستم آن را به دریا بیندازم.در همان لحظات، آنها توانستند موتور قایق را تعمیر کنند و ما هم توانستیم به یونان برسیم.
احمدیان حالا کاروبار خودش در اتریش را دارد و میگوید با ورزشکاران داخل ایران در ارتباط است و برای آنها راکت تنیس تهیه میکند؛ کاری که کلا بهعنوان یک حرفه مجزا به آن نگاه میکند.
او البته این فرصت را هم به دست آورده که با حضور در تورنمنتهای مختلف برای کسب سهمیه المپیک ۲۰۲۴ مبارزه کند. یکی از دو رؤیایی که همیشه آرزویش را داشته است.
زلزلۀ فرهنگی ۹ ریشتری ساسی مانکن
آگهیهای جنسی روی "دیوار" تمامی ندارد!