ای بابا! این ها را ول کن که در زمان اصلاح طلبان مبارز امروزی اتفاق می افتاد! امروز که زندانیان عزیز ما شیک و پیک در مقابل جهانیان حاضر می شوند، این حرف های من از روی حسادت است که مثل پیرمردها غر می زنم که چرا آن زمان اون طوری بود، امروز این طوری شده!

یادش بخیر زنده یاد فرهاد بهبهانی که خاطرات زندان اش یکی از معتبرترین و با مزه ترین خاطرات زندانیان سیاسی آن دوران است و ایشان که پزشک بود و در آن زمان پنجاه و دو سه سال سن داشت، از چلوکباب خوردن ها و میوه های اعلایی که آقای ۲۵ به دستور حاجی آقا برایش می آورد و ایشان به خاطر پذیرایی صبح و کابل خوردن، دچار یبوست شده بود نمی توانست این خوراکی ها و کباب هایی که در زندگی اش به آن خوبی ندیده بود را بخورد و لذت ببرد.

ایشان در بخشی از خاطرات اش به «رقص» درون زندان اش اشاره می کند که خیلی بامزه است و کاش عزیزان زندانی امروز برای خارجی ها، در زمان تعریف مشقات شان این ها را هم تعریف کنند جای دوری نمی رود.

البته آویزان کردن ستار بهشتی از دست ها و از یاد رفتن شان در آن حالت آن قدر که بچه مُرد زیاد شیک نیست ولی خاطره ی دکتر بهبهانی خیلی با نمک است و موجب انبساط خاطر.

ایشان می نویسد:
«سراپای مرا وحشت فرا گرفته بود و چنان شوکه شده بودم که نمی فهمیدم چه می گویم فقط سعی داشتم با تمام قوا و با هر کلامی که به نظرم می رسید آن ها را از انجام این گونه کارها منصرف سازم ولی سودی نبخشید و مرا بر شکم روی تخت خوابانده، دست هایم را با زنجیر بر حلقه ای که در سر تخت نصب شده بود قفل کردند و پاهایم را با طناب به پایین تخت بستند و حاجی آقا روی پلکان نشسته و به آقای ۲۵ فرمان داد که: بزن! او نیز بعد از گفتن بسم الله الرحمن الرحیم مشغول زدن شد. وضع من به قدری دردناک بود و زنجیر بر دست هایم و طناب نایلونی بر مچ پاهایم چنان فشار می آورد که حتی اگر ضربات شلاق هم نبود، تحمل دوام در آن وضعیت را نداشتم چه رسد به آنکه ضربات یکی بعد از دیگری بر کف پاها می خورد و هر ضربه اش مرا از حال می بُرد....».

دکتر بعد خیلی با نمک تعریف می کند که از شدت درد، اسم الله را بر زبان آورده و حاجی آقا از شنیدن نام الله عصبانی شده و به آقای ۲۵ گفته برو به شماره ی ۲ که خودش خیلی داستان مفرحی ست که خودتان بروید کتاب «در مهمانی حاجی آقا» را بخرید بخوانید و لذت ببرید.

اما رقص و باله ی دکتر که مناسب حال این روزهای ماست به این شکل بود که کف پا در اثر ضربات شلاق اندازه ی متکا شده و خون زیر گوشت و پوست کف پا جمع شده، حالا باید یکجوری این بالش، کوچک شود تا بشود دوباره به آن شلاق زد:
«...در محوطه ی حیاط زندان آقای ۲۵ به من فرمان داد که بر پنجه ی پا این طرف و آن طرف بدوم و چون از این کار اظهار عجز کردم گفت که اگر نکنم با لگد کمرم را خرد خواهد کرد! من بیچاره وار از این سو به آن سوی حیاط می دویدم و قدم هایم را به دستور او می شمردم در جریان این کار بند شلوارم پاره شده از پایم می افتاد و او با چند فحش آبدار گفت: کثافت، خودت را بپوشان!...» و غیره و غیره که خیلی با نمک این موضوع را تعریف می کند!

ببخشید اوقات تان با این داستان کمی تلخ شد، پس حالا بریم سراغ چش و ابرو و لب و دهن و دسته جمعی با هم بخوانیم: امشب شب مهتابه، حبیب ام رو میخوام.... لا لای لای، لا لای لای! :)