در هفته جاری رایان اونیل، یکی از هنرپیشگان در سریال محبوب و مردمی تلویزیونی «محله پیتون» که سالهای متمادی مردم کشور ما را در دهه ۶۰ میلادی با فرهنگ و دنیای غرب آشنا می کرد، در سن ۸۲ سالگی در گذشت.

برای نسل من که ایام کودکی خود را در آن دهه گذرانده این سریال یادآور ایرانی ( با قرض گرفتن از نام فیلمی با شرکت رایان اونیل و باربارا استرایسند) «آنطور که بودیم» است.

ایران آن روزها را تنها می توان کشور و ملتی «در تلاش و همبستگی ملی برای پیشرفت و سازندگی، همراه با شادی» توصیف کرد.

پیروان اندیشه های چپ گرایانه ای که تاریخ انقلاب های کمونیستی روسیه و چین را بیشتر و مهمتر از تاریخ معاصر میهن ما مطالعه و می دانستند، همراه با ارتجاع مذهبی که اساسا تاریخ ایران و جهان را از زمان فتوحات اسلامی به زور شمشیر و خون به حساب می آورد، آن ایران را به سوی جهنمی کشاندند که امروز خنده معصومانه و آواز خوانی یک مرد ۷۰ ساله در گوشه ای از بازار ماهی فروشان رشت در آن گناه و مستوجب طلب عفو از تبهکاران حاکم بر کشور شده است.

چنین سقوطی در همه ارکان زندگی یک کشور تاریخی ممکن نمی شد مگر آنکه روح و روان ایرانی را با ملغمه ای از افکار پوسیده لنینی (توده ای) و دینی (خمینی) پر کرد که عوامفریبانه هر گام ملت و دولتمردان دوران پهلوی به سوی پیشرفت و زندگی و شادی را «وابستگی به امپریالیسم و نفوذ بهایی گری» خواندند و امروز «سلسله عزامنشیان» آنها بر ما حاکم گشته است.

اما چه جای غمگساری، که امروز به جای انقلاب و جنگ، رقص و آواز پیر و جوان و زن و مرد در هر گوشه این خاک دوست داشتنی، ناقوس براندازی این سلسه را می نوازد!

***