گزارش خبرگزاری حکومتی هنرآنلاین از این مراسم:

از خیابان انقلاب که به سمت خیابان حافظ بروی چند قدم جلوتر، تالار وحدت چون نگینی می‌درخشد، از درب ورودی داخل می‌شوم خبری از بلیت فروشی نیست. لابی تالار تقریبا مملو از جمعیت است. از همه گروه‌ها و اقشار مختلف مردم را می شود اینجا دید. درگوشه ای اهالی رسانه‌ به دنبال سوژه، گرد معاون وزیر فرهنگ جمع شده‌اند. خبرنگاران عرب زبان بیشتر به چشم می‌آیند. گویی حس وحال آنها در شب بزرگداشت سردار سلیمانی بیشتر از ما نباشد کمتر نیست.

بالاخره درب تالار باز می‌شود. قدم به تالار که می گذاری به دوران ویکتوریایی می روی. روی سن با نمای ویکتوریایی برای کنار زدن تصویرسازی آن دوران منتظریم تا گروه سمفونی به روی سن بیایند. مهمانان ویژه یکی یکی از درب جلو وارد می‌شوند. در همان دقایق اولیه سالن خیلی زود پر می‌شود. خانواده سردار شهیدسلیمانی که وارد شد همهمه میان جمعیت بالا می‌رود. برخی حضور غیاب می‌کردند که مبادا از خانواده سردار کسی غایب باشد. رئیس سازمان سینمایی، وزیر ارشاد هم آن جلو نزدیک سن حضور دارند. از پشت پرده کم کم گروه ارکستر و کر بیرون آمدند. با آمدن آن‌ها صدای تشویق حضار هم بلند می‌شود. خیلی زود نوازندگان در جایگاهشان قرار گرفتند. لباس‌های یک دست سیاه و البته از چهره برخی هم کمی استرس نمایان بود. فاصله صندلی برخی از نوازندگان با جایگاه مقامات از فاصله‌ای که من نشسته بودم بسیار کم به نظر می‌رسید.

همه نوازندگان و گروه کر که آمدند، رهبر ارکستر، نصیر حیدریان با قامتی کشیده و قدم هایی محکم غرق در تشویق حاظران وارد شد. به جایگاهش رفت و تاکمر در مقابل مهمانان خم شد. با کم شدن نور سالن و حرکت دست رهبر ارکستر نوازندگان با گام‌های کوتاه، کار خود را آغاز کردند. اولین کار سرود ملی بود که با همخوانی گروه کر آغاز شد. اولین نوای سرود ملی که بلند شد همه از جا بلند شدند. بعد از اتمام سرودملی گروه کر از جمع نوازندگان خارج شد ، همه منتظر بودند، اولین قطعه، به قدمت یاران نواخته شود. گروه نوازندگان انقدر زیاد بودند که مسیرنگاهت را گم می کردی. اینکه با کدام طرف سن همراه باشی.

اتمام هر قطعه به تشویق‌های حضار متصل می‌شود. رهبر ارکستر کارش از همه اعضای گروه سخت تر به نظر می‌رسید. هدایت آن‌همه نوازنده، کار هر کسی نیست. بعد از چهارمین قطعه بی کلام، حسینی خواننده گروه از پشت پرده وارد جایگاه شد و سرجایش قرار گرفت. با به بهم پیوستن موسیقی به شعر، فضا معنا و مفهوم بیشتری می‌گیرد. قطعه اول آتش به جای سنگ است که سمیعی آهنگش را نوشته است. دراین قطعه که شاعرش محمد مهدی سیار است، سلوک قبل از شهادت حاج قاسم را روایت می ­کند. دورانی که حاج قاسم در جبهه ها حضور دارد و دنبال شهادت می‌گردد. آنجا که می­گوید« از آسمان به زمین کرده‌اند تبعیدم. بگو به باد که من آفتابگردانم ، جز آفتاب به ساز کسی نرقصیدم.» رنگ صدا در این قطعه آرام است و همراه با اوج گرفتن سازها بالا می رود . در اجرای حسینی همراهی حنجره با زبان بدن تمام توجه مخاطبان را روی خواننده جمع می­کند. کنترل صدایش عالی است.

در بین اجرای حسینی یک قطعه بی­کلام اجرا می­شود تا خواننده نفسی چاق کند. قطعه بعدی خواننده از زبان حاج قاسم برای دشمنانش در دفاع از حرم­، رجز می‌خواند، آنجایی که می‌گوید «من شیراوژن صحرای شیران ، سیاوشی ز اقلیم دلیران، دفاع از عشق تو مرزی ندارد، منم سرباز بی مرز تو ایران» خواننده به این بخش که می‌رسد، حجم صدایش را چند برابر می­کند و ضرب و کشش موسیقی رنگ حماسی می­گیرد.

حسی از شعف و احساس غرور در فضا احساس می‌کنم. بار دیگر گروه ارکستر قطعه‌ای میانه می‌نوازند تا بار دیگر نوبت به حسینی، خواننده گروه برسد. من منتظرم تا قطعه بعدی را بشنوم. قطعه بعدی به روزهای شهادت حاج قاسم می‌رسد. در بخشی از شعر به دست شستن حاج قاسم از دنیا اشاره دارد، آنجا که می‌گوید « زود بیدار شدم تا سر ساعت برسم یا آنجایی که می‌گوید‌، آه مادر! مگر از من گناهی سر زده بود که دعا کردی وگفتی به سلامت برسم .» صدای گریه پشت سری ­ام توجه‌ام را به اطراف جمع می‌کند، برخی گریه می‌کردند. فضا حس عجیبی داشت، حسی که باید باشی و حسش کنی تا درک کنی. سمیعی در بیت آخر از تمام وجودش مایه می‌گذارد، آنجا که می گوید سیب سرخی سر نیزه است دعاکن من نیز ، این چنین کال نمانم به شهادت برسم.

با پایان این قطعه حسینی از جمع خداحافظی می‌کند اما همچنان برنامه ادامه دارد و گروه ارکستر با حرکت چوب­هایشان بر روی برگه‌های نت هایشان خبر از ورود مهمان جدید می­‌دهند. خواننده بعدی به روی صحنه می‌آید. امیر حسین سمیعی آهنگساز و خواننده به روی سن می‌آید. به رهبر ارکستر و میهمانان تعظیم می­کند. سپس درکنار رهبر ارکست می­ ایستد و با همراهی نوازندگان کار خود را شروع می‌کند. این خواننده در این قطعه به ستایش حاج قاسم می‌پردازد. آنجایی که می­خواند« آتش در این شگفت کشاش به جای سنگ ، ای وارث فلاخن داوود و کوه طور.» با اتمام این قطعه گروه کر بار دیگربه گروه اضافه می‌شود. در ادامه یک قطعه کوتاه هم با صدای آنها می شنویم و با اتمام کار گروه کر، ارکستر «به قدقامت یاران» به پایان می‌رسد .

پس از اتمام حضار ایستاده گروه را برای دقایقی تشویق می­ کنند. با ترک گروه نوازندگان در میان صدای تشویق میهمانان، درهای خروجی هم شلوغ می شود. امشب متفاوت ترین سالگردی بود که تجربه کرده بودم.