ارتش اسرائیل در 13 اکتبر اعلام کرد که «این تخلیه برای امنیت شماست» و به 1.1 میلیون فلسطینی در شمال غزه دستور داد خانه های خود را ترک کنند. هزاران نفر به این هشدار توجه کردند و به سمت جنوب رفتند، اما در طول راه و پس از ورود به آن جا بمباران شدند.

دستور تخلیه ی گسترده تنها نقطه ی شروع مجموعه ای از اعلامیه ها و فنآوری های قانونی بود که توسط ارتش اسرائیل و تیم حقوقی آن به منظور سازماندهی خشونت علیه مردم فلسطین و پنهان سازی آن در یک روایت مبهم از اقدامات احتیاطی بین المللی بشردوستانه توسعه یافته است.

اسرائیل و «تلاش های انسانی» مرگبار آن

در ماه نوامبر، اندکی پس از آن که ارتش اسرائیل تهاجم زمینی خود را آغاز کرد، مسیر اصلی شمال به جنوب غزه -معروف به خیابان صلاح الدین- را به عنوان «یک کریدور امن» تعیین کرد. یک نقشه با گذرگاه تخلیه توسط نیروهای اشغالگر به اشتراک گذاشته شد و بر "تلاش های بشردوستانه" آنها برای محافظت از غیرنظامیان تاکید کرد. اما از آن زمان، این شریان اصلی غزه به یک تونل وحشت تبدیل شده است که در آن فلسطینی ها بی هیچ حساب و کتابی بمباران، اعدام، ناپدید، شکنجه و تحقیر شده اند.

در همین حال، ارتش اسرائیل به بمباران قلمرو جنوب وادی غزه که بارها آن را "منطقه امن" اعلام کرده بود و این که فلسطینی ها از شمال می توانند به دنبال امنیت به آن جا بروند ادامه داد

هنگامی که در پایان ماه نوامبر، شمار کشته شدگان جنگ به ۱۵۰۰۰ فلسطینی رسید و بسیاری از آنها غیرنظامیان کشته شده در "مناطق امن" بودند، دولت ایالات متحده تلاش کرد تا حمایت خود را از هدف قرار دادن غیرنظامیان توسط اسرائیل با یک درخواست ظاهری برای "گسترش" این به اصطلاح مناطق امن پنهان کند. بنابراین، ارتش اسرائیل با معرفی یک "ابزار بشردوستانه" جدید پاسخ داد: سیستم شبکه تخلیه. این سازمان در شبکه های اجتماعی نقشه شبکه ای را منتشر کرد که نوار غزه را به 600 بلوک تقسیم می کند و نشان می دهد که کدام مناطق قرار است "تخلیه" شوند و کدام یک "امن" باشند.

به جای افزایش مناطق امن برای غیرنظامیان، این سیستم، در حالی که غزه را از تمام امکانات ارتباطاتی خود توسط ارتش اسرائیل محروم کرده است، مستقر شد تا سطح هرج و مرج و مرگ را افزایش دهد.

مناطقی که قبلا به عنوان امن تعیین شده بودند، مانند خان یونس و رفح، به میدان های نبرد شهری تبدیل شدند. در نتیجه، اسرائیل به غیرنظامیان فلسطینی در این مناطق دستور داد تا دوباره به مناطق امن جدید بروند. اما مناطقی که سیستم شبکه تخلیه به فلسطینی ها می گفت به آنجا پناه برند، بلافاصله توسط ارتش اسرائیل هدف قرار گرفت.

در ماه دسامبر، تحقیقات نیویورک تایمز نشان داد که در طول یک ماه و نیم اول جنگ، اسرائیل "به طور معمول یکی از بزرگترین و مخرب ترین بمب های خود را در مناطقی که اعلام کرده بوده برای غیرنظامیان امن است استفاده می کند." بمب های 2000 پوندی ساخت امریکا که در مناطق امن انداخته شد، "تهدیدی فراگیر برای غیرنظامیانی است که در جستجویی جایی امن در سراسر جنوب غزه هستند."

با این وجود، دولت بایدن بارها اسرائیل را به خاطر «تلاشهایش» در حفاظت از غیرنظامیان ستود.

سازماندهی خشونت برای نسل کشی

بر اساس قوانین بین المللی، هم در کنوانسیون ژنو و هم در پروتکل های الحاقی، مناطق امن باید در توافق بین طرف های درگیر به رسمیت شناخته شوند. با این حال، در درگیری ها، این به ندرت اتفاق می افتد و مناطق امن و فن آوری های قانونی مرتبط با آنها می توانند به ابزاری برای سازماندهی خشونت تبدیل شوند.

تمرکز غیرنظامیان بی دفاع در مناطق تعیین و مشخص شده بر روی نقشه، به عنوان مورد حفاظت، می تواند توسط بازیگران در میدان جنگ برای مدیریت و هدایت بهره برداری از نیروی مرگبارشان مورد استفاده قرار گیرد.

این مورد در بوسنی با "منطقه امن" بدنام سربرنیتسا رخ داد. این منطقه در سال 1993 توسط سازمان ملل متحد به منظور محافظت از مسلمانان بوسنیایی که در معرض حمله بودند تاسیس شد؛ اما خلع سلاح منطقه امن آن را به طعمه ای آسان برای نیروهای صرب تبدیل کرد. انها ابتدا مانع ارسال کمک های بشردوستانه به منطقه شدند و سپس هزاران غیرنظامی مسلمان را جمع آوری و قتل عام کردند.

مناطق امن در مورد سریلانکا نیز مرگبار شد، جایی که دولت ایجاد مناطق امن برای تامیل ها را تحمیل و در آن، هزاران غیرنظامی را کشتار کرد؛ و این، در حالی که ببرهای تامیل را به اتهام استفاده از پناهندگان متمرکز در مناطق امن، به عنوان "سپر انسانی"، متهم می کردند.

به طور مشابه، در غزه، اسرائیل به طور یکجانبه تحمیل می کند که چه چیزی و کجا برای غیرنظامیان فلسطینی "امن" است. با انجام این کار، گفتمان ایمنی و فن آوری های قانونی مرتبط با آن - هشدارها، مناطق امن، راهروهای امن، شبکه های تخلیه - همگی به عنوان یک ابزار مرگبار برای اجرای پاکسازی قومی در مناطق مختلف تعیین شده به عنوان امن / ناامن استفاده می شود.

مناطق یا بخش هایی از سرزمین های تعریف شده به عنوان امن، در واقع، برای تمرکز جمعیت آواره و مدیریت بهتر عملیات نظامی و کشتار غیرنظامیان به کار می آید. همانطور که یکی از تیترهای تلخ خبرگزاری رویترز این بود: «اسرائیل به مردم غزه دستور فرار می دهد، و جایی که آنها را به آن می فرستد بمباران می کند.»

به عبارت دیگر، اسرائیل با تحمیل دستور تخلیه و کاهش جمعیت بخش های وسیعی از خاک غزه، جمعیت پاکسازی شده قومی را در مناطق کوچک متمرکز کرده و بلافاصله پس از تعیین به عنوان "مناطق امن"، آنها را مورد هدف قرار می دهد. این نشان دهنده ی قصد اشکار برای انهدام غیرنظامیان فلسطینی پس از آواره کردن آنهاست و می تواند ابزاری برای کارآمدتر کردن نابودی آنها باشد.

در مناطق پرجمعیت مانند الرفح، با تراکم ساکنان بسیار بالا به دلیل هجوم آوارگان از شمال و مرکز غزه، تنها یک حمله می تواند تعداد زیادی از مردم را در یک زمان بکشد.

به غیر از خدمت به یک هدف نظامی روشن، این تخصیص سیاسی-مرگبار وظیفه بشردوستانه برای هشدار و ایجاد فضاهای امن جهت غیرنظامیان، هم چنین، بخشی از استراتژی قانونی اسرائیل برای دفاع از خود در برابر اتهام ارتکاب جنایات جنگی و جنایت علیه بشریت است.

با درخواست بررسی نسل کشی اخیر توسط دولت آفریقای جنوبی به دیوان بین المللی دادگستری، که اسرائیل را به اقداماتی با هدف «نابودی بخش قابل توجهی از گروه ملی، نژادی و قومی فلسطینی» متهم می کند، فوریت بیشتری برای دولت اسرائیل وجود دارد تا تلاش کند خود را به عنوان پایبند به قوانین بین المللی معرفی سازد.

لینک مقاله: Safe zones: Israel's technologies of genocide