محمد قبادلو و فرهاد سلیمی را در زندان کشتند. ماشین اعدام جمهوری اسلامی طی ۴۵ سال گذشته یک لحظه هم از کار نیفتاده است و این دو مورد هم قطعا آخرین موارد اعدام نخواهد بود.
عده ای از زندانیان سیاسی در داخل زندان در اعتراض به این جنایت دست به اعتصاب غذا زده اند.
محیط بسته ی زندان، به گونه ای ست که کوچک ترین حرکت های اعتراضی -چه برسد به اعتصاب یا اعتصاب غذا- علیه حکومت بسیار دشوار انجام می شود از سازمان دادن حرکت تا انجام آن مشقتی ست که جز زندانی کسی نمی تواند آن را درک کند.
حمایت از حرکت زندانیان وظیفه ی بیرونیان است، با تجمع و حضور در صحنه، تا نوشتن و اعتراض لفظی.
اکنون عده ای در خارج از کشور به اسم حمایت از این اعتصاب، می خواهند دست به «اعتصاب غذا در خارج از کشور» و در خانه های خود بزنند.
تجربه نشان داده است که این عمل، در خارج از کشور، بیشتر به خاطر خودنمایی انجام می شود و بیشتر از کمک به زندانیان باعث سرشکستگی آن ها می شود.
اعتصاب غذا، «آخرین راه حل در مقابله با ظلم و ظالم است».
فردی که دست اش از همه جا کوتاه است و «هیچ راه و وسیله ی دیگری» برای نشان دادن اعتراض اش ندارد، به آخرین وسیله ای که در اختیارش هست متوسل می شود و آن «جسم خود» است.
اعتصاب غذای واقعی معنا و حرمتی خاص دارد. نوعی خودکشی تدریجی برای دستیابی به هدفی مشخص.
اگر اعتصاب غذا «سمبلیک» است «باید»:
۱- خواست کاملا مشخصی مطرح کند.
۲- دارای زمان مشخصی باشد.
۳- سمبلیک بودن این کار باید به شکل روشن بیان شود.
این که ما صرفا بگوییم اعتصاب غذا کرده ایم هیچ معنا و مفهومی ندارد.
در اعتصاب غذای واقعی، اگر اعتصاب غذا خشک باشد، انسان بعد از ده دوازده روز به حال موت می افتد و ارگان های بدن آسیب جدی می بینند.
اگر اعتصاب غذا تر باشد که آن هم رسم و رسومی دارد نه این که به اسم تر بودن اعتصاب غذا بتوان از هر نوشیدنی و خوردنی به اسم «تر بودن» استفاده کرد، نمونه ی بابی ساندز را داریم که بعد از ۶۶ روز درگذشت.
بازی در آوردن و هنرنمایی و خودنمایی کسانی که در ایران و در خارج از ایران «مثلا» اعتصاب غذا کرده اند باعث شده تا این حربه ی جدی و «آخرین راه حل با وسیله قرار دادن بدن، به عنوان سلاح» مثل خیلی کارهای سیاسی دیگر خودنماهای سیاسی به ابتذال کشیده شود و اعتصاب کننده بعد از هفتاد هشتاد روز، سالم و سر حال، با وزن اضافی به اعتصاب غذای خود پایان دهد.
اگر اعتصاب غذا کنندگان خارج از کشور جزو این خودنماها هستند، بدانند، اثر این اعتصاب غذا باید در جسم و روان شان بعد از «چهار پنج روز» به طور واضح دیده شود.
حرف زدن، فکر کردن، حرکت کردن، بعد از چهار پنج روز باید دچار اختلال شود نه این که فرد اعتصاب کننده کنفرانس مطبوعاتی به راه بیندازد و بهتر از زمانی که اعتصاب نکرده است سخنرانی کند.
فرد اعتصاب کننده باید مورد مشخصی را بیان کند که می خواهد با اعتصاب به آن دست پیدا کند نه موردی نامشخص و موهوم.
اگر اعتصاب غذا برای رسیدن به خواست،،، «سمبلیک» نیست، باید اعتصاب غذا تا مرحله ی مرگ انجام شود و این کار هر کسی بخصوص کار آدم خارج نشین نیست.
ما به اندازه ی کافی از «اپوزیسیون نما ها» ضربه های حیثیتی خورده ایم، لطفا اعدام دو جوان نازنین را وسیله ی آبروریزی دیگری قرار ندهید.
عکس: بابی سندز
