احمد زیدآبادی

حملات نظامی آمریکا به مواضع گروه‌های شبه نظامی عراق در شرق سوریه بی‌شباهت به عملیات ایران علیه پایگاه عین‌الاسد آمریکا در 4 سال قبل نبود. هر دو حمله، با تأخیرِ معنادار، کنترل‌شده، محدود و همراه با وسواس لازم برای پیشگیری از نبردی گسترده‌تر بوده است.

بنابراین، حملۀ دیشب که به عنوان آغاز یک سلسله حملات معرفی شده است، به طور بالقوه می‌تواند آخرین آن هم باشد به شرطی که آتش‌بسی اعلام شده یا اعلام نشده بین دو طرف برقرار شود.

آتش‌بس اعلام شده یا اعلام نشده، نیاز به مذاکره و توافق دارد. در غیاب مذاکره و توافق، هیچ صلحی بین دو نیروی متخاصم پایدار نیست و روند امور به دست تصادف و اتفاق و رفتارهای خودسرانۀ افراد سپرده می‌شود. شاید اگر گروه النجباء دیروز بر ادامۀ عملیات خود علیه پایگاه‌های آمریکا در منطقه تأکید نمی‌کرد، حملۀ دیشب نیز رخ نمی‌داد.
در هر صورت، زمان توافق یا جنگ است. حرکت بین این دو، به وقوع جنگ شانس بیشتری می‌دهد.

آنچه اما نهایتاً می‌توان بر آن تأکید کرد این است که عملیات گروه‌های شبه‌نظامی مورد حمایت جمهوری اسلامی در هر نقطه از خاورمیانه به "وادارسازی اسرائیل برای پایان دادن به جنگ در نوارغزه" کمکی نمی‌کند، بلکه به عکس، توجه جهان را از غزه به نقاط دیگر معطوف می‌کند. درست به همین دلیل است که اسرائیل اشتیاق آشکاری برای گسترش دامنۀ جنگ از خود نشان می‌دهد.

خلاصه وقت انتخاب است و حرکت بین خطوط روز به روز دشوارتر و پرهزینه‌تر می‌شود.