امروز بعد از ۴۵ سال از وقوع انقلاب نکبت بار اسلامی، برای صحبت کردن از گلسرخی و اشعارش، باید دل و جگر شیر داشت!

امروز اکثریت مردم جان به لب رسیده یاد گذشته و نظام پیشین را گرامی می دارند و از هر پنجاه و هفتی ست بیزارند!

برای حرف زدن از گلسرخی، «باید» این ۴۵ سال را فراموش کرد و به سال های قبل از انقلاب برگشت. کاری که آسان نیست ولی اگر بخواهیم در باره ی شاعر دلاور زمان جوانی ما سخن بگوییم «باید» این کار را بکنیم والّا هم نفرت مان نسبت به شاعر بیشتر می شود هم نسبت به کسی که از او تعریف می کند احساس انزجار خواهیم کرد.

من همیشه می گویم در دشمنی هم باید نکات مثبت دشمن را دید و بر آن ارزش گذاشت. مثال همیشگی من هم «رد بارون» خلبان آلمانی جنگ اول جهانی ست که تعداد زیادی از هواپیماهای انگلیسی را سرنگون کرد و خلبانان آن ها را کُشت، ولی وقتی انگلیس ها هواپیمای او را سرنگون کردند، با وجود این که دشمن آن ها بود و تعداد زیادی از هواپیماهای آن ها را سرنگون کرده بود و خلبان های این هواپیماها را کشته بود، برای او تشییع جنازه ای آبرومند و نظامی برگزار کردند و موقع دفن جسدش با سلام نظامی او را بدرقه کردند چرا که بارون سرخ دشمنی قابل و دلاور بود و شایسته ی احترام.

امروز ما چنان از حکومت نکبت نفرت پیدا کرده ایم که هر کس و ناکس که احساس می کنیم در روی کار آمدن آن سهمی داشته حتی اگر در زمان وقوع انقلاب زنده نبوده، نفرت خود را نثار او می کنیم.

مطلب اخیر سرکار خانم مهرانگیز کار را که خواندم احساس کردم ایشان به خاطر بدگویی های احتمالی که تعریف از گلسرخی موجب خواهد شد، نسبت به او کج دار و مریز نوشته اند در صورتی که برای من خسرو گلسرخی شاعری دلیر بود که شعرهایش حتی امروز در مقابل حکومت نکبت معنی و پیام دارد و اتفاقا بر نقطه ای که امروز همه نسبت به آن شکایت داریم، یعنی پراکندگی در برخورد با حکومت انگشت می گذارد و به سبک نیم قرن پیش دعوت به همبستگی می کند.