این هم یادش می رود که فلان کس و بهمان کس همان موقع که طرف می گفت دو ی به علاوه ی دو می شود هشت، فریاد زدند و خون دل خوردند و به صراحت گفتند که دو ی به علاوه ی دو نمی شود هشت بلکه بر اساس علم و تجربه های پیشینیان، می شود ۴، و خود آقای اپوزیسیون فک اعتراض کننده و پاسخ صحیح دهنده را پایین می آورْد!

بله. یک سال از موضوع گذشته و حالا که همه یادشان رفته بگذار ما هم بگوییم ما مخالف بودیم و راه حل، راه حل غلطی بود!

حالا تقاضای من از جناب آقای اپوزیسیون این است که داداش! سیاست یعنی امر واقع و امر روز. یعنی پرداختن به مسائل امروز و پیدا کردن راه حل برای مساله ی امروز بر اساس تجربیات گذشته و گذشتگان.

سیاست این نیست که امروز در مقابل مساله، خفقان بگیری، یا دنبال راه حل اشتباه و کسی که راه حل اشتباه ارائه می دهد بیفتی.

کار تو این است که در لحظه، بله، همین لحظه، با صدای بلند و زبانی نترس، اعلام کنی که همشیره، داداش، این ره که تو می روی به ترکستان است و راه صحیح این است که من می گویم. نه این بروی یک سال بعد که موضوع کلا منتفی شد سر و کله ات پیدا شود که من حل معما را بلد بودم.

آیا می توانیم از آقای اپوزیسیون انتظار داشته باشیم، مرد باشد و مردانه رفتار کند و مثل آدمیزاد بدون لکنت و وحشت، به غلط بگوید غلط، به درست بگوید درست هر چند غلط را پدر محترم اش کرده باشد و درست را کسی که با او مخالف است و چشم ندارد او را ببیند گفته باشد؟

من که چشم ام آب نمی خورَد!