مسعود نقره‌کار ـ این که فاصله شادی و اندوه، زندگی و مرگ به اندازه تارِ موئی می‌تواند باشد در سرشت انسان و زندگی‌ست. در این میانه خبر مرگ روزمرگی‌مان شده به همان اندازه که شادی از روزانگی‌مان گریخته است.
هنوز ذوق عکس پُست قبلی، جشن سیسمونی برای نوه‌ام و دیدن دو بانوی شجاع و فرهیخته درکنارهم را مزمزه می کردم و شاد، شاهد پرواز شادمانه ذره ذره وجودم بودم که خبر آمد حسین فرجی پَر کشید.
آقای "ایران آزاد"مان، یکی از شجاع‌ترین و خوش‌فکرترین برنامه‌سازان رادیو و تلویزیون سرزمین‌مان را از دست دادیم.
خلافِ شادمانی که در آن پرواز درونت را می‌بینی، در این هنگامه‌ها به‌ویژه به وقتِ شنیدن از دست دادن ِعزیزی، در درون فرومی‌ریزی، انگار وجودت به ناگهان سرشار از تهی می‌شود، سرشار از تُهی.
نمی دانم چقدر می‌باید شاهد این رعشه‌ها و ریزش‌ها بود، چقدر؟
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
از فیسبوک مسعود نقره‌کار
***
توضیح:
حسین فرجی، روزنامه‌نگار و برنامه‌ساز رادیو و تلویزیون بر اثر بیماری سرطان در لس‌آنجلس درگذشت. او متولد محله امیریه تهران بود و فعالیت رسانه‌ای خود را در اواخر دهه ۱۳۴۰ در کانال سه تلویزیون ایران و با برنامه «شانسِ» ویدا قهرمانی آغاز کرد.
فرجی سپس مدیر و سردبیر بخش خبر تلویزیون ملی ایران در بندرعباس، مهاباد و تهران شد و در سال ۱۳۵۲ به بخش فارسی «دویچه‌وله فارسی» (رادیو آلمان) پیوست و در آن‌جا بازنشسته شد.
حسین فرجی سپس به آمریکا رفت و به شبکه تلویزیونی «پارس» پیوست و حدود یک دهه در این شبکه فعالیت کرد.
