فرزانه روستایی
پروژه هسته ای جمهوری اسلامی مانند یک بولدوزر غول پیکر کاترپیلار بود که از همان روز اول تایرهای آن پنچر بود و چنان سوراخ های بزرگی داشت که به قولی با چشم غیر مسلح نیز دیده می شد. گردانندگان تاسیسات هسته ای فکر می کردند اگر به بازرسان آژانس انرژی اتمی بگویند این تاسیسات کارخانه مثلا قوری سازی است و برای مراسم احیاء و ماه محرم استکان نعلبکی تولید می کند آژآنس باور می کند. اگر آقایان فقط اخبار بازرسی های آژآنس از عراق را پیگیری کرده بودند متوجه می شدند که بازی و درگیری با آژآنس انرژی اتمی بد فرجامی دارد و حداقل در مورد عراق، موش و گربه بازی بازرسان آژانس با صدام حسین برای پیدا کردن سلاح های شیمیایی اتمی و میکربی کار را به بازرسی از اتاق خواب صدام حسین کشاند.
همان زمان و در دوران بازرسی از عراق، بعدا افشا شد که ماموران آژانس کپی گزارش های بازدید از تاسیسات عراق را برای اسراییل می فرستادند و دست خالی بازگشتن کارشناسان آژآنس از عراق هیچگاه منجر به پایان بازرسی ها از عراق نشد تا روزی که عملا صدام حسین دیگر در قدرت حضور نداشت.
دو دهه پیش یک شرکت که فعالیت های مخفی خرید و فروش تجهیزات اتمی را در یکی از کشورهای آسیای جنوب شرقی انجام می داد درگیر فروش چند سانتریفوژ از کار افتاده به چند مشتری ساده لوح شد. دواير دولتی آمریکا این شرکت را به دادگاه کشاندند، اما بعد از مدتی روند رسیدگی متوقف شد. بعدا به دادگاه اعلام شد این شرکت متعلق به سازمان جاسوسی آمریکا سیا است و کارکرد آن به تور انداختن مشتریان خوش باوری است که در بازار سیاه در پی خریدن تجهیزات اتمی کارکرده هستند.
حداقل شش انفجار طی چند سال گذشته در نطنز روی داده است و کارخانه های سانتریفوژ سازی منفجر شده اند. مسئولان سازمان انرژی اتمی بعدها گفتند در میزهای کار که سفارش داده بودند مواد منفجره کار گذاشته شده بود. حتی گفته شد که در ستون های سالن یک کارخانه سانتریفوژ سازی مواد منفجره کار گذاشته شده است. مهم نیست چه کسی و چه طرفی چنین اقدامی را انجام داده است. اما وقتی از درون میزکاری که مثلا از مالزی وارد کرده اند دستگاه مکان یاب یا مواد منفجره پیدا شد حاکی از این است که پروژه هسته ای ایران مخالفان با نفود و قدرتمندی دارد که همه ابزار و شبکه های لازم برای خرابکاری در ایران را دارا هستند.
مشکل فقط امکانات فراوان اسراییل در خرابکاری در تاسیسات ایران نبود. مشکل اساسی در ذهن آنانی قرار داشت که واقعا فکر می کردند اگر به آژآنس بگویند این تاسیسات کارخانه قوری سازی است کارشناسان خبره آژآنس باور کرده و بدون نمونه برداری از خاک و تجهیزات کوتاه آمده و می روند.
دقیقا با چنین برنامه ریزی هایی اقتصاد و سیاست و نان مردم ایران را فدای سانتریفوژهایی کردند که تنها ثمر آنها تحریم هایی بود که فرزندان شمعخانی و محسن رضایی و علی اکبر ولایتی را میلیاردر کرد، اما همان بلایی را بر سر مردم ایران آورد که مردم عراق دچار آن شدند. بدتر از همه این است که برخی از گردانندکان پروژه هسته ای ایران ( مثلا محمود احمدی نژاد ) با همه خساراتی که به کشور وارد شد و تحریم هایی که علیه کشور اعمال گردید حتی خودشان نیز باور کرده بودند تاسیسات هسته ای ایران کارخانه قوری سازی است که برای مراسم احیاء استکان نعلبکی تولید می کند، در حالیکه دهها ماهواره جاسوسی شبانه روزی سانت به سانت همه چیز و حتی رد بر روی خاک مانده ماشین هایی که از منطقه رد می شوند را مونیتور و ضبط می کنند. آنچه که در تجربه پروژه هسته ای ایران رخ داد دقیقا مانند یکی از داستان های عزیز نسین است که شایعه کرد فلان جا کلاه مجانی می دهند و بعد خودش هم در صف ایستاد تا شاید کلاهی نصیب او شود.
***
