ما دوگانه هستیم و دوگانه سوز. به عبارتی تکلیف مان با خودمان مشخص نیست. هم خودمان گیج هستیم هم دیگران را گیج می کنیم.

ما مبارزان و مخالفان نصفه نیمه ی حکومت هستیم. ما می خواهیم حکومت نباشد، ولی در بعضی جاها بدمان نمی آید که همین حکومت باشد!

تعداد زیادی از اکثریت مخالف حکومت نکبت، در ایرانِ تحت سیطره ی این حکومت، «منافع» دارند! این منافع باعث شده تا مخالفت آن ها با حکومت نصفه نیمه شود.

ما به ایران می رویم، ما در ایران صاحب اموالی هستیم، ما در ایران فک و فامیل داریم، کسانی که در ایران هستند جان عزیز دارند، بچه ی عزیز دارند، مال و منال عزیز دارند، کار و زندگی و زن و بچه دارند، بنابراین نمی توانیم همه ی این «عزیزان» را رها کنیم بریم دنبال بر انداختن حکومت.

ما برای این نصفه نیمه بودن کلی دلیل مجاب کننده و منطقی داریم. نفرت از سد علی و اعوان و انصارش به کنار، ما بالاخره در این خراب شده زندگی می کنیم و باید اول از همه مواظب جان و تندرستی خودمان باشیم و یکهو روانه زندان نشویم و یکهو بچه مان از درس و مشق و دانشگاهش نیفتد بنابراین در مقابل حکومت «باید» کوتاه بیاییم.

خب. به این ترتیب نتیجه می شود بقای حکومت و اندوه ما. اندوهی که گاه و بیگاه آن را بروز می دهیم و حیرت زده هم هستیم که چرا اینا همینجوری بر ما حاکم هستند و ماها را می زنند و می کشند و می چاپند!

عزیزم، اِشکال از خود ماست. اگر راهی برای رفع این اِشکال نیست، خب، جای شکایت از ماندن حاکمان فعلی هم نیست. این حقیقت تلخ را بپذیریم که ما نه تنها دیگران، بلکه خودمان را هم اسکول کرده ایم....

اختلال اسکولو قطبی چیست؟