شهاب الدین حائری شیرازی
عدم ملاقات آیت الله سیستانی و دیگر علماء و مراجع عراق با رئیس جمهوری اسلامی ایران چند پیام به حاکمیت ج ا ا می تواند مخابره کند.
1_با توجه مجموعه سیاستهای ج ا ا که به تضعیف دین و دنیای مردم انجامیده و مردم را دچار فقر و پریشانی نموده آنها نمی خواهند عملکرد این حکومت به پای دین نوشته شود.
به گمان بنده اگر نام حکومت ایران در زمان حاضر پسوند اسلامی نداشت آنها در پذیرش مقامات ج ا ا آزادی عمل بیشتری داشتند.
آنها می بینند چگونه سیاست ستیزه با آمریکا که خلاف بدیهی آموزه عقلایی و شرعی مدارا و تقیه است به فقر مردم و ناارامی جامعه و سرکوب معترضین انجامیده و باز می بینند که ج ا ا این تفکر انحرافی مارکسیستی مبارزه و مخاصمه غیرعقلایی با آمریکا را چگونه به پای دین می گذارد و دین را از چشم جوانان و عموم مردم می اندازد.
2_سرکوب اعتراضهای خیابانی پائیز 1401 موسوم به جنبش مهسا، ابعاد فاجعه باری از بی مبالاتی حاکمیت ج ا ا را نسبت به جان و مال مردم به نمایش گذاشت.
رفتار خشونت بار ناباورانه مأمورین به زودی ویرال شده و در ابعاد ملیونی دیده شد.
دین اسلام دینی است که نسبت به جان مردم به شدت محتاط است چنانکه کشتن یک نفر را به مثابه کشتن همه انسانها تلقی می نماید رویکردهای خشونت بار و ساختن فضای ترس و ارعاب در مقابل معترضین، نشانگر انحراف جدی ج ا ا از آموزه های دینی و عقلایی بود و تایید نظام را چون سابق از جانب روحانیت مستقل دشوار می نمود.
3_ از بین رفتن نسبی مشروعیت مردمی نظام با کاهش مشارکت رو به فزونی مردم در انتخابات و کاهش مراجعه مردم به دفاتر مراجع برای حساب کردن واجبات مالی نظیر خمس به روحانیت این پیام روشن را داد که اگر می خواهند بمانند نباید بقاء خود را به ج ا ا گره بزنند.
4_تقاضای دائمی کنشگران سیاسی برای حمایت مراجع از مردم در قبال حکومت ج ا ا بالاخره به ثمر نشست.
علما در طول تاریخ ربط و واسطه بین مردم و حکومتها بودند بدین معنا که آنها حامی مردم بودند در قبال حکومتهای مستقر شیعی در ایران و از همین عقبه مردمی به دست آمده از حمایت از مردم، برای مشروعیت بخشی عرفی و شرعی به حکومتها استفاده می کردند.
رابطه دو سویه بین علما و حکومت که از طرفی به نفوذ حکومت در جامعه و از طرف دیگر به حمایت وتعظیم حکومت نسبت به علما می انجامید، پس از انقلاب و گنجانده شدن ولایت فقیه در قانون اساسی واژگون شد.
حکومت دیگر نه تنها لازم نمی دید علما به عنوان حامی حقوق مردم در قبال حکام، واسطه بین حکومت و مردم باشند که سعی در خاموش کردن علماء و مراجع منتقد حکومت نمود در دهه اول انقلاب 6 تن از مراجع تقلید منتقد محصور و خانه نشین شدند حکومت با نگاهی سطحی تمامی منتقدین از جمله روحانیون منتقد را معارض هیمنه و اقتدار خویش پنداشته آنها را مانع حفظ و تمامیت قدرت خویش تلقی نموده و گمان می کرد با محروم نمودن منتقدین و سرکوب آنها می تواند قدرت خویش را بسط داده و نقد را خاموش نماید.
عدم ملاقات علما نجف با رئیس جمهور منتخب آنهم رئیس جمهوری که هنوز کاری نکرده و اتفاقا وعده تغییر داده، یک پیام روشن داشت: علماء نجف با شخص رئیس جمهور مشکلی ندارند اما نمی خواهند به روال سابق آبرو و حمایت بی دریغ خود را نثار ج ا ا بنمایند.
آنها خواستار بازگشت به جایگاه سنتی خود هستند که حمایت از مردم در قبال حکومتهاست و به میزانی که حکومتها به نصایح انها گوش دهند علما هم از آبروی خود برای حکومت ج ا ا هزینه خواهند کرد.
5_ ج ا ا برای حفظ نفوذ خود در جامعه به جای برخورد مداراجویانه و توأم با شرح صدر و اصلاح عملکرد خود و جلب حمایت منتقدین مصلح که به بقاء و بهبود کارامدی خودش و حال مردم می انجامید، به خاموش کردن منتقدین و حامی پروری روی آورد.
دانشمندان و افراد آزاده از دور و بر حکام رانده شدند و متملقین حریص خوانده.
سخنرانیهای مذهبی روحانیون انقلابی اغلب کم سواد که از صدا و سیما پخش می شد در توجیه عملکرد ج ا ا گاه چنان موجب وهن و سبک شدن دین بود و به وضوح با آموزه های دینی ناسازگار، که داد همه را در آورد.
روحانیت سنتی در این مسئله کوتاه نیامد.
برخورد با روحانیت سنتی به جای پوزش خواهی از حوزه و روحانیت قدم دیگری بود که ج ا ا برای کاستن بیش از پیش عقبه حوزوی خود برداشت.
برخورد یک بام و دو هوا با حامیان حاکمیت نظیر آنچه با امام جمعه موقت تهران شد نیز نقش به سزایی در کناره گیری علماءروشن ضمیر از حاکمیت ج اا و مضایقه از حمایت از حکومت داشته است چرا که عدالت مهمترین عنصر مشروعیت بخش به هر حکومتی است.
ای مهسای نازنین
