در کشوری که ۴۶ سال تحت سرکوب بدنی و ذهنی آخوندها بوده طوری که دیدن مچ پای یک زن هم تحریک کننده به شمار می آید و در دانشگاه برای طول و عرض شلوار دانشجوی دختر هم بخش نامه صادر می شود انفجار خشم شما و واکنش همدانشگاهی های شما باید هم عجیب به نظر برسد و در دنیا مثل توپ صدا کند.

می گویند شما دیوانه اید که در هوای سرد پاییزی رخت از تن بر کنده اید و در میان مردم بی اعتنا که کمی دورتر جرات هم می کنند و به شما می خندند قدم زده اید.

اگر کسی در این حکومت دیوانه نباشد، و با دیوانگی اعتراض اش را نشان ندهد، قطعا طبیعی نیست. کسی که در اثر ۴۶ سال زور و فشار غیر انسانی روان اش به هم نریزد و در مقابل ظالم فریادش به آسمان بلند نشود، طبیعی نیست. مردم عادی که از این کارها نمی کنند. صبح صبحانه شان را می خورند به دانشگاه می روند درس شان را می خوانند دکتر مهندس می شوند شغل آبرومند پیدا می کنند خانواده تشکیل می دهند، از سر کار به خانه و از خانه به سر کار می روند، جمعه ها فیلم تماشا می کنند و چند ده سال زندگی سالم و عادی دارند تا موقع مرگ شان. آن ها را چه کار که حکومت نکبت چه بر سرشان می آورد. آن ها عادی اند. آن ها سالم اند. آن ها سر به زیر دارند و زندگی شان را می کنند. معلوم است که شما، شمای معترض، شمای جان به لب رسیده، غیر عادی و در زبانِ عوامِ بی شعور،،، روانی هستید.

اما آهو خانم گرامی من! شما تنها نیستید. هستند آدم هایی مثل شما، که آدم های عادی نیستند. که فردای ایران را آن ها خواهند ساخت و ما مدیون شمایان هستیم.