صدام رفت، قذافی رفت، اسد رفت، جمهوری اسلامی کماکان هست. مردم این کشورها و کشورهایی مانند افغانستان به آزادی و دمکراسی و حقوق بشر نرسیدند. یا در همان عقب ماندگی که بودند ماندند یا حکومت هایی مرتجع تر بر اریکه ی قدرت نشستند.

جمهوری نکبت هم بدون تردید خواهد رفت. نگرانی من و اشخاص دورنگر، رفتن این حکومت سراپا فاسد و ضد ایران نیست (که بی هیچ تردیدی خصوصا بعد از مرگ خامنه ای خواهد رفت) بلکه آمدن حکومتی بر سر کار است که همتراز یا بدتر از حکومت فعلی نباشد.

جنگ و دعوای مخالفان حکومت نکبت با یکدیگر، این نگرانی را تشدید می کند.

حکومت اسد سرنگون شد ولی سرنگون کنندگان مردم عادی و ترقی خواه سوریه نیستند. مشتی اسلامی متحجر هستند که اگر سوریه را عقب مانده تر نکنند، قطعا باعث پیشرفت و ترقی اش نخواهند شد.

اپوزیسیون حکومت نکبت اسلامی، اگر کشوری مثل سوریه و سرنوشت آتی اش را در نظر نگیرد، باید آماده باشد تا نیروهای ضد ایران و ایرانی بعد از حکومت نکبت، امور را در دست بگیرند و یک فاجعه ی جدید برای ایران رقم بزنند.

اپوزیسیون مردمی و دمکراسی خواه و طرفدار پیشرفت و ترقی، باید منتظر باشند، تا هخاهایی که دولت های غربی و رسانه هایشان برای ما در آب نمک خوابانده اند ارکان مملکت را در اختیار بگیرند و کشور ما را دوباره در مسیری انحرافی به سمت دره های جدید هدایت کنند. شاید عده ای به این حرف من بخندند و فرصت طلبان را صاحب چنان قدرتی ندانند که توانایی چنین کاری داشته باشند یا تصور کنند چون اکثریت مردم هوشیارند، حکایت سوریه در کشور ما تکرار نخواهد شد و بخصوص دستپخت دولت های نابکار و سوداگر به خورد کشور ما داده نخواهد شد. ولی زیاد مطمئن نباشید. اگر از امروز به فکر حکومت فردا نباشید، هر چیزی امکان پذیر است، از بر سر کار آمدن حکومتی فاسد تا تکه تکه شدن کشور.