دوم. در انقلاب بهمن ۵۷ اگرچه گرفتار تب انقلاب و توهم «دیو چو بیرون رود ...» بودم، اما به عنوان یک کودک ۱۱ ساله، کودک‌تر از آن بودم که اکنون بخواهم از خود حساب‌کتاب بخواهم. اما به گاه افتادن دیکتاتورها‌ی مصر، لیبی و عراق در دو دهه‌ی گذشته کودک نبودم؛ و حالا که به رخ‌نامه‌ی خود در آن روزها سرمی‌زنم، از آتش‌فشان هیجانی که به گاه فروافتادن حکومت‌ها‌ی خودکامه‌ی لیبی، مصر، و عراق نشان داده‌ام شرمگین می‌شوم. حتا بیش‌تر اکنون پس از ۴۶ سال هزینه و تباهی هرگاه می‌بینم برخی از هم‌میهنان که قربانی رژیم سرکوب و سرب در ایران هستند و به درست یا نادرست خواهان بازگشت به رژیم پیش از جمهوری اسلامی، مهره‌ها‌ی پشتم برای مردمان بی‌پناه و لایه‌ها‌ی خاکستری و تیره‌بخت سوریه تیر می‌کشد.

سوم. از رفتار و باورها‌ی مادرم و نیز از حرف‌وحدیث‌هایی که در باره‌ی جد مادری‌ی خود شنیده‌ بودام، همیشه این گمان را داشتم که «حاج‌محمد» که خود را «ابراهیمی» نامیده بود، رگ‌وریشه‌هایی یهودی داشته است. (به هر حال یهودی‌ها‌ی ایران آب نشده‌اند و ژن‌ها‌ی آن‌ها گم نشده است.) وقتی به ینگه دنیا آمدیم، از رنوکا که بسیار کنجکاو بود خواستم آزمایش ژنتیکی بدهد. برآمد کار نشان داد که ما با مردمان شام هم‌خانواده و هم‌ریشه‌ایم. حدود ۱۳ درصد از ژن‌ها‌ی رنوکا به مردمان شام می‌رسید.
بر من خرده نگیرید، اگر برای چند روز شام سیاه ایرانیان را فراموش می‌کنم و بر شام سیاه دخترخاله‌ها، پسرعموها ... و بسته‌گان دور و نزدیک خود در شام می‌گریم.

«... ما در تراکم زنجیرها و قفل‌ها در زندان متولد شده‌ایم/ و پیامبران تباهی ناف ما را به خون بریدند/ و من هنوز بوی خون را در امتداد هجرت یک برگ و انحنای قامت یک مرد از سکوت می‌شنوم...» (۱)

اکبر کرمی

پانویس
۱) بخشی از شعری است که در دهه‌ی ۶۰ سروده‌ام.

*