مُجی جان بی جهت خود را مرنجان
که ساقط می‌شود قطعا پدرجان
من و تو از قضا همزاد هستیم
ز الطاف پدر خونخوار گشتیم
نخواهد خیره سر غیر از بقایش
بکن گر عاقلی فورا رهایش
ز بحثِ رهبری جدا حذر کن
مُخت را خالی از وهمِ پدر کن
به سرعت تخته کُن دربِ دکان را
ببین زیر و بمِ چرخِ زمان را
خریداری ندارد منبر و دین
نه کس یادش رود دلهایِ خونین
گذشت آن فرصتِ شیرین سرکوب
که هر شب گَردَنی بُردی سرِ چوب
مرو در خلوتی دنبالِ طوسی
مبادا باسنش هر شب ببوسی
اگر پرسه زنی در ساحلِ کیش
پشیمان می‌شوی از غفلتِ خویش
بیا نزدیکِ من‌ای شیخِ بدخو
که آرامت کُند دریاچهِ قو

مهران رفیعی
*