در این شعر چهارواژه شب و تاریکی، چراغ وخوشبختی، و یا می توان واژه های متضاد؛ شب و چراغ و تاریکی و خوشبختی را تحلیل کرد. فروغ می خواست بگوید، خانه همان جامعه است جهل و تاریکی سر تا پای جامعه را آغشته و مردم در جهل خودشان دست وپا می زنند! و روح بیدار زمانه از یک دریچه خُرد به کوچه خوشبخئتی می نگرد.آیا خوشبختی وجود دارد؟ نمی دانیم؟ اگر تاریکی شب وچراغ خوشبختی را ترکیب کنیم، به پیام شعر نزدیک می شویم. تا درونمان را روشن نکنیم، و ذهنمان شفاف نشود، وذهنیتمان تغییر نکند، تاریکی و جهل همه جا حاکم است! فروغ از آوردن چراغ، ذهنیت وبرداشت مدرن را می خواست به ما یادآوری کند. او می خواست بگوید فکر و واژه های مهجور جوابگو نیست، باید بی واسطه با اشیا و خودمان روبروشویم! با یک درون بیدار، بشر به منجی و فرستاده احتیاج ندارد. اگر انسان با برج ذهنی به اطراف بنگرد، دیگر پارازیتهای قرون واعصار مجال خودنمایی ندارند، وسبکبال به کوچه خوشبخت نمی نگرد، بلکه در فراسوی ذهن بیدار، جای آرامش و یکی شدن خواهد بود!

حرف آخر: درشعر هدیه، چیزی جامد و ارزشدار رد و بدل نمی شود، بلکه فضا عطر آگین می شود، انسان با کارکردهایش سنجیده می شود، و زندگی ارزشی و رقابتی، جای خودش را به همدلی وهمفکری می دهد. و هدیه از بارش برداشته می شود، و ما غرق صفا وصمیمیت می شویم، و در برابرمان روشنائی ست، درون وذهن همیشه در لحظه مان راهنمهای ماست، وسبکبال به پیش می رویم، و هدیه روشنایی را به هم ببخشیم!