خواستم از قبر صادق هدایت نوشته ام را شروع کنم دیدم خیلی نزدیک به قبر ساعدی ست و خیلی شناخته شده است رفتم سراغ کسی که قول می دهم ۹۰ درصد اپوزیسیون ایرانی او را نمی شناسد ولی یک جهان ایران شناس و ادیب و فرهنگی بین المللی و ادیب و فرهنگی ایرانی او را می شناسند که البته این ها مهم نیستند و مهم این است که اپوزیسیونِ قزمیت و دوزاریِ ایرانی کسی را بشناسد یا نشناسد و او کسی نیست جز استاد مجتبی مینُوی معروف به پژوهشگر ستیهنده (چون مثل من، پاچه ی هر که را که قدم اشتباه می گذاشت می گرفت) که قبرش در یک مقبره به نام مقبره ی مشاهیر شماره ۹۵۳ در بهشت زهرای تهران می باشد و درش البته قابل شکستن است و چون کمتر ایرانی یی او را می شناسد برای همین قبرش عکس مشخصی ندارد که من آن را اینجا بگذارم ولی بد نیست که در پای دیوار این مقبره، یک شاش مفصل ریخته شود و حال خوبی به مخالفان چپ و توده ای و کمونیست پدر سگ و طرفدار روس بی پدر دست بدهد.

اتفاقا این آقا مجتبی مینُوی، رفیق شفیق صادق خان ما هم بوده و به اتفاق کتاب مازیار را نوشته اند و صادق خان این قدر او را دوست داشته که موقع تقدیم کتاب اش به او برایش نوشته از گوشت سگ حرام ترت باشد!

البته این آقا مجتبی مثل اغلب روس ها وقتی عقل اش سر جا آمد، تبدیل به یک انگلیسی کارمند بی بی سی شد که شما فعلا این یک تیکه اش را درز بگیرید.

جناب مینُوی خیلی عربی دان و اسلام دان و حافظ قرآن در هشت سالگی و مجتهد و غیره بود و ضمنا خیلی ضد شاه بود و موقعی که بالشویک ها به گیلان حمله کردند عضو جوانان کمونیست بود و حتی با خودِ خودِ لنین هم ملاقات کرده بود!

با شاه هم به شدت مخالف بود طوری که وقتی دربار او را برای مراسم شام با پادشاه دعوت کرد، او که در شمال بود و قرار هم بود به تهران برگردد، به تهران بر نگشت و ترجیح داد کنار دریای خزر با زن اش قدم بزند و این بهانه ای باشد برای شام نخوردن با اعلی حضرت.

خب. امیدوارم عزیزانی که مثانه شان حسابی پر شده موقع زیارت اهل قبور، یک سر به آرامگاه مشاهیر ۲۹۳ بزنند و حسابی خودشان را روی دیوار این شخص شهیر خالی کنند، الهی خیرش را ببینند!