مجتبی نجفی

مستقل بودن در ایران تاوان دارد؛ این مسیری است که علی دایی گزیده و برای همین هرازگاهی علیه او صحبت تحریک کننده می‌شود؛ از وحید شمسایی مربی فوتسال که کنشهای مدنی دایی را زیر سوال می‌برد تا علیرضا دبیر مدیر رانتی فدراسیون کشتی که بدون مقدمه به بیزینس دایی گیر می‌دهد. هر دو هم وامدار عنایت حکومت اند و بعید می‌دانم این اظهارنظرها بدون برنامه باشند.

علی دایی در مسیر پر از سنگلاخی قدم برداشته. در فضایی می‌خواهد مستقل بماند که سوژه مستقل و مرجع برای جمهوری اسلامی تحمل ناپذیر است: یا با ما باش یا خرابت می‌کنیم. اما واقعیت این است، با رقیب قدری درافتاده اند. او با رنج و ایستادگی آقای گل جهان شد و اثبات تعصب کم نظیر او به پرچم سه رنگ و مردم کشورش، نیازی به کلمات من ندارند. دایی هوشمندانه فهمید، قهرمان بودن برای جاودانگی کافی نیست و در مسیر پهلوان شدن گام برداشت. ساده لوحانه عده ای گمان می‌کنند، پهلوان شدن یعنی بی نقص بودن در حالی که پهلوانی یعنی در مسیر خدمت به مردم با ایستادن بر توانایی خود و گر نه انسان بی عیب و نقص کجا می‌شود یافت؟ برای همین دایی انتخاب کرد نه قهرمان صرف که پهلوان مردمی باشد که روزانه توسط حاکم تحقیر می‌شوند.

اهمیت دایی در این است که مرز بین کنشگر مدنی و فعال پادوی سیاسی را حفظ و تا اکنون بوق هیچ جریان سیاسی نشده و کلمات خود را به فحش،ناسزا و لمپنیسم نیالوده. به عبارتی دایی مخالف سیستم استبدادی شد اما شبیه سیستم نشد و امیدوارم نشود. کم می‌گوید اما موثر، و به این علت می‌خواهند مدام او را عصبانی کنند تا زبانش آلوده شود و اهمیت دایی در این است که با هوشمندی در بازی حکومت نیفتاده و خود را ورای جریانهای سیاسی، حامی ایران و مردمش بازنمایی کرده.

دایی همین مسیر را طی کند تمام برنامه های حکومت برای تخریبش را به هم خواهد ریخت:

تداوم حمایت‌ از مردم با کنشگری مدنی

حفظ رویکرد انتقادی به سیستم بدون اینکه فعال سیاسی یا پادوی جریان خاصی شود

و تکیه بر گفتمان ایران شهروندمدار که فارغ از عمامه و تاج، اصالت را به شهروند صاحب این خاک می‌دهد.

از اینرو در زمانه سرکوب سیاسی و ممانعت از شکل گیری احزاب سراسری، و حضور انواع و اقسام سلبریتی های بد، بحران های چندبعدی ملی و از کار افتادن نهاد دولت در حل مسایل عمومی، جایگاه علی دایی به عنوان مدافع پرشور ایران و ایرانی در بزنگاههای مهم برجسته تر هم می‌شود.

علی دایی هم زمین فوتبال را خوب می‌شناسد و هم زمین جامعه و سیاست را؛انتخاب کرده در کنار مردم تحقیرشده باشد و باری که او برداشته سنگین تر از بار فوتبال است.