اول از همه یک داستان ظاهرا بی ربط تعریف کنم تا برسیم به اصل ماجرا:
آلمان در دوران صدارت خانم مرکل، مرزهای کشور را بر روی خارجی هایی که زیر فشار حکومت های خودکامه شان بودند گشود و این کاری از نگاه ما که خودمان خارجی تحت حمایت کشورهای آزاد هستیم نیکو بود اما من در همان زمان مطلبی نوشتم و به دولت آلمان هشدار دادم که این گونه بی حساب و کتاب راه دادن مثلا پناهندگان به شدت کار خطرناکی ست چرا که سازمان هایی مثل القاعده و طالبان و ماموران امنیتی جمهوری نکبت اسلامی و مفت خوران بین المللی که هم در این کارها تخصص دارند هم ماموریت و هم پول وارد آلمان خواهند شد و عملیات خرابکارانه انجام خواهند داد.

بعد از مدتی این هشدار به واقعیت پیوست و ما شاهد صحنه های ترور و جنایت و تجاوز و خرابکاری و دزدی از دولت در آلمان و دیگر کشورهای اروپایی بودیم.

نتیجه این عمل بی حساب و کتاب، رشد راستگرایانی شد که دقیقا با هیتلری ها پهلو می زنند، و چند روز پیش به بهانه قتل یک کودک که خانواده اش هم از یک کشور دیگر به آلمان مهاجرت کرده بود به دست یک روانی پناهنده نزدیک بود قانونی تصویب شود که ورود و خروج خارجی ها به آلمان را به شدت تحت کنترل می گرفت و یکی از احزاب بزرگ و همیشه مطرح آلمان، حاضر شد برای تصویب این قانون با یک حزب بدنام دست راستی ضد خارجی هم پیمان شود که خوشبختانه تصویب این قانون با شکست مواجه شد ولی تخریب خارجی ها به حدی صورت گرفته که شاید نزدیک به ۶۰ درصد آلمانی ها تصویب چنین قانون غیر حقوق بشری را می پذیرفتند.

برخورد با خلافکاران از طریق پلیس و دادگاه حتی تا حد اخراج کاری ست شدنی و خواست مهاجران و پناهندگان واقعی و درستکار ولی این که کل کمک یک دولت خارجی به خاطر عمل چند خارجی به مردم نیازمند حمایت سیاسی در جهان تعطیل شود قطعا باعث فجایع غیر قابل توصیفی در جهان خواهد شد.

موضوع کمک رسانه ای و مالی و حتی تسلیحاتی خارجی به مخالفان جمهوری نکبت نیز موضوعی شبیه به این است. من همیشه از جنگ دوم جهانی و مبارزات مردم علیه فاشیسم و راسیسم ضد یهود مثال می زنم که بدون کمک خارجی، پیروزی مردم بر قدرت های سرکوبگر و ضد انسان امکان پذیر نبود.