این ویدیو را اتفاقی دیدم. ویدیویی تکان دهنده بود و بهانه دستم داد که به عنوان یک «صرفا» علاقمند به این مباحث که به فلسفه یعنی موضوع مورد علاقه‌ام هم تن می‌زند مطلب مختصری درباره آن بنویسم. نیک بوستروم فیلسوف معاصر مقاله معروفی دارد (۲۰۰۳) با عنوان : آیا در یک شبیه‌سازی رایانه‌ای زندگی می‌کنید؟
او در این مقاله معتقد است که این امکان دور از ذهن نیست که ما در یک محیط«شبیه‌سازی» شده زندگی می‌کنیم محیطی که شاید توسط تمدن‌های پیشرفته‌تر ساخته شده باشد.
اولین پرسشی که دیگر فیلسوفان از بوستروم پرسیده‌اند این است که اگر جهان ما یک شبیه‌سازی رایانه‌ای باشد، آیا مغزها و آگاهی ما هم بخشی از این کدها هستند؟ مثلا دیوید جان چالمرز فیلسوف و دانشمند علوم شناختی در زمینه فلسفه ذهن و زبان این پرسش را مطرح کرده است که «چرا فرایندهای فیزیکی مغز باید به تجربه‌های ذهنی (مثل احساس درد یا دیدن رنگ قرمز) منجر شوند؟ حتی اگر مغز را به‌صورت دیجیتالی شبیه‌سازی کنیم، آیا این کدها می‌توانند تجربه واقعی ایجاد کنند؟». به عبارت دیگر در این انتقاد سوال اصلی این است که چونه می‌توان از طریق کدها، آگاهی ایجاد کرد؟
زندگی در واقعیت یا برنامه شبیه‌سازی شده؟
✍️سهند ایرانمهر
این ویدیو را اتفاقی دیدم. ویدیویی تکان دهنده بود و بهانه دستم داد که به عنوان یک «صرفا» علاقمند به این مباحث که به فلسفه یعنی موضوع مورد علاقه‌ام هم تن می‌زند مطلب مختصری درباره آن بنویسم. نیک بوستروم فیلسوف معاصر مقاله... pic.twitter.com/2KuzYh4AAw
راجر پنروز (فیزیکدان) هم انتقاد جالبی دارد به اعتقاد او شبیه سازی کل جهان با تمام ذرات و تعاملاتش، به انرژی و قدرت پردازشی غیرقابل تصوری نیاز دارد و حتی یک ابررایانه پیشرفته هم نمی‌تواند رفتار کوانتومی تک تک الکترونها را محاسبه کند به ویژه اینکه قوانین فیزیک (مثل آنتروپی) ممکن است اجرای چنین شبیه‌سازی‌هایی را غیرعملی کنند.
تا اینجای این انتقاد را می‌توان اینطور جواب داد که خیلی از ناممکن‌ها از دید بشر اکنون ممکن است اما یک نکته نقد پنزر قابل تامل است و آن اینکه جهان فقط قوانین فیزیکی و کدهای برنامه‌ریزی شده نیست و سیستم آشوبی و پیش‌بینی ناپذیری هم دارد چه رفتار انسان و چه آب‌هوا. (پیشنهاد می‌کنم برای درک بهتر این مساله کتاب سیری در نظریه پیچیدگی/ملانی میچل/نشر نو را مطالعه کنید).
بنابراین کوچکترین خطا در شبیه‌سازی، نتایج را به‌کلی تغییر می‌دهد (اثر پروانه‌ای) حالا باید پرسید آیا می‌توانیم یک شبیه‌سازی پایدار با انسانهایی دارای «اراده آزاد»، «غیرقابل پیش‌بینی» و سیستم آشوبی داشته باشیم در حالیکه در یک برنامه شبیه‌سازی شده بسر می‌بریم؟ سوال‌ها به همین جا ختم نمی‌شود: اگر جهان شبیه‌سازی باشد، چرا و چگونه آگاهی در این سیستم وجود دارد؟ اصلا آگاهی چگونه از ماده به وجود می‌آید؟
همه این پرسش‌ها در رسیدن به پاسخ قطعی ناموفق بوده‌اند و شاید به همین دلیل است که فلاسفه می‌گویند این سوال که آیا ما داخل یک شبیه‌ساز هستیم یا نه؟ غیرقابل ابطال است چون به فرض اینکه داخل آن باشیم ، هرگونه آزمایش برای اثبات آن، توسط سازندگان شبیه‌سازی قابل دستکاری است! این بخش از پاسخ برای آن دسته از خوانندگان که سریال «from» را دیده یا می‌بینند کاملا قابل درک است!
الیزا را برای فروش گذاشته‌اند. اگر کسی می‌خواهد مالک این دختر شود می‌تواند با ۴۲۰ هزار دلار آن را پیش‌خرید کند. این ربات انسان‌نمای ۴۷ کیلوگرمی دارای چهره انیماترونیک سیلیکونی است تا نزدیکترین حالت به پوست واقعی را داشته باشد و بتواند احساسات انسانی را منعکس کند. مهمترین ویژگی الیزا اما تلفیق هوش مصنوعی پیشرفته با توانایی رباتیک است.
زندگی در واقعیت یا برنامه شبیه‌سازی شده؟
