یوسفی اشکوری
خبر بسی خرسند کننده و مسرت بخش بوده است. هرچند این روزها چند تن از زندانیان سیاسی و البته بیشتر خانم ها به هر تقدیر و با هر بهانه ای از زندان اوین آزاد شده و در آستانه نوروز به آغوش خانواده هایشان بازگشتند و این به سهم خود موجب خوشحالی بوده و هست اما خبر رفع حصر از جناب مهدی کروبی این خوشحالی را عمیق تر و جدی تر کرد. من به سهم خود از این رهایی از حبس و حصر ظالمانه و غیر قانونی بسیار خوشحال شدم؛ در واقع آرزویی که هرچند بسیار دیر ولی به هر تقدیر برآورده شد. امیدوارم همان گونه که وعده داده شده رفع حصر ظالمانه از جناب میرحسین موسوی نیز به زودی انجام شود.
اما در اینجا دو نکته قابل توجه و درخور تأمل است.
نخست این که آیا آقای خامنه ای با نام مستعار «نظام»! واقعا دریافته که باید تغییر مسیر دهد و گذشته های تیره را رها کند و وارد وضعیت تازه و حداقل کم زیان تر شود؟
همگان می دانند کشور دیری است که گرفتار انواع بحران های فلج کننده شده و هر روز بیشتر در باتلاق عمدتا خودساخته فرو می رود. در داخل مهم ترین معضل، وضعیت معیشتی اغلب قریب به اتفاق مردم است و نیز فاصله عمیق و جدی بین حاکمیت و مردم ایران و در خارج با سیاست های نابخردانه ای چون غرب ستیزی و آمریکاستیزی افراطی و از همه جدی تر شعار جاهلانه و متوهمانه محو اسرائیل و عملا جنگ با تمامی جهان و پیامدهای ویرانگرش جمهوری اسلامی دست و پنجه نرم می کند.
سالهاست که بسیاری از خیرخواهان و وطن دوستان و حتی دین باورانی چون کروبی و موسوی و تاج زاده و سعید مدنی و انصاری راد از غلط بودن چنین سیاست هایی به خامنه ای در مقام تنها مسئول و حداقل مسئول عالی چنین سیاست هایی هشدار داده و راه را از چاه نشان داده اند اما دریغ که نه تنها بی تأثیر بوده بلکه آشکارا بر همان مسیر اشتباه و ضد ملی اصرار شده است.
اما حال پرسیدنی است که آیا اقداماتی چون رفع حصر و آزادی برخی از زندانیان، نشانه ای است از شنیدن این هشدارها و تحول معنادار در نوع حکمرانی ولایی؟! آیا می توان از کورسوی امید یاد کرد؟! از شما چه پنهان، من تا این لحظه امیدی ندارم که چنین شده باشد ولی باید کمی صبور بود و دید که در چند ماه آینده چه رخ خواهد داد!
اما نکته دیگر آن است که می توان پرسید شخصیت هایی چون کروبی و ان شاءالله موسوی پس از رهایی از این حصر و پس از بازگشت به قلمرو جامعه و حداقل حضور در جمع علاقه مندانشان، چه خواهند کرد؟
به عبارت روشن تر، این بزرگواران آیا سکوت خواهند کرد و یا به انتقادهای جدی شان ادامه داده و در مقام معترضان عرصه مدنی، مطالبات مردم را البته مسالمت آمیز و مدنی بازگو می کنند؟ هرچند بعید است که این بزرگواران به انزوای سکوت و عافیت طلبی خزیده و مسئولیت خود را فرو بگذارند اما به گمانم، اگر چنین شود، باید مهر پایانی بر عمر سیاسی و ایفای نقش شان نهاد و در عمل به تاریخ پیوسته اند؛ اما اگر همچنان بر عهد دیرین شان بمانند و در کنار مردم معترض قرار بگیرند، بی تردید ماندگارتر شده و جنبش اجتماعی و مطالباتی ایرانیان را گامی به جلو خواهند برد. در واقع «جنبش سبز» تداوم خواهد یافت.
آرزوی می کنم بر اساس قاعده «الاکرام بالاتمام» این نقش آفرینی تداوم داشته باشد اما، با این همه، بر این باورم کسانی چون کروبی و موسوی تا این لحظه آنچه در توان داشته اند خالصانه و ایثارگرانه به میدان آورده و حتی بیش از حد انتظار پایداری و فداکاری کرده و متحمل هزینه شده اند و از این رو نام نیکشان در تاریخ مبارزات ایران معاصر خواهد ماند. چنین باد.
اما با توجه به مجموعه شرایط و وضعیت شخصی و سن و سال، انتظار بیش از اندازه، نه فتوای عقل است و نه شرط عدل و انصاف.
*بخش نظرات این مقاله به درخواست نویسنده غیرفعال شده است
