مادر شایگان (فاطمه سعیدی) روز شنبه ۲۳ فروردین ۱۴۰۴ برابر با ۱۲ آوریل ۲۰۲۵ در بیمارستانی در شهر کری‌تی، درحومه‌‌ی پاریس برای همیشه چشم بر جهان بست.

او از زنان مبارزی بود که در اواخر دهه‌ی چهل به جمع یاران مصطفی شعاعیان پیوست و گام در مسیر مبارزه نهاد. پس از ادغام این گروه با چریک‌های فدایی خلق، در بهمن‌ماه ۱۳۵۲ در مشهد دستگیر و زیر شکنجه‌های ساواک سرسختانه ایستاد و قهرمانانه لب به سخن نگشود. اما پیش از آن، در خرداد همان سال، فرزندش نادر شایگان را در جریان یک درگیری مسلحانه از دست داده‌بود. دو فرزند دیگرش، ارژنگ و ناصر نیز، در اردیبهشت ۱۳۵۵ در جریان محاصره‌ی یک خانه‌ی تیمی در کوی کن تهران توسط ساواک، جان باختند.

مادر شایگان، زنی بود از جنس آتش و عشق، مهربانی و مقاومت، دردکشیده و مبارز. مادری که در کوران سیاه‌ترین سال‌های دیکتاتوری، ایستادگی کرد و نه ‌تنها سه فرزند خود را در راه آرمان‌های عدالت‌خواهانه از دست داد، بلکه خود نیز با چشمانی باز و با عزمی جزم، رزمید و به قلب خطر رفت، شکنجه‌ی وحشیانه را تاب آورد، در زندان ماند، سال‌ها تبعید را از سرگذراند، اما هرگز کمر خم نکرد.

او نماد مادران زجر کشیده‌ای است که فراتر از نقش سنتی‌‌شان، دوشادوش فرزندان و رفقای‌شان، مسئولیت مبارزه با دیکتاتوری را پذیرفتند. رفیق مادر در همان خانه‌ های تیمی که کتاب و جزوه و اسلحه را با هم نگاه می‌داشت، هم مراقب کودکان خود بود و هم حافظ آرمان‌‌هایش. در زیر شکنجه‌‌های طاقت فرسای ساواک، شنوایی یک گوش و سلامت پاهایش را از دست داد، اما صدای وجدان بیدار مردم ایران شد.

باوری که او به آرمان خود داشت، الهام ‌بخش نسلی است که در پی عدالت و آزادی‌اند. او از زمره‌‌ی معدود کسانی بود که حتی پس از همه‌‌ی آنچه که در زندان ‌های شاه بر او رفت، در تبعید نیز عزت ‌نفس ‌اش را از دست نداد. سال‌ها زندگی سخت تبعید را در اتاقی کوچک، با دلی بسیار بزرگ تاب آورد. در برابر نیرنگ تاریخ ‌نویسان دروغین جمهوری اسلامی نیز، شجاعانه خروشید و به‌ صراحت اشک تمساح آنان را برملا کرد.

رفیق مادر قلبی سرشار از عشق به انسان، و به ‌ویژه به کودکان داشت. مهر پاکش به کودکان، بی ‌پایان بود. او در سال‌های دشوار کهولت، در غربت، هم‌چنان لبخند و محبتش را به اطرافیان حفظ کرد. در کنار این محبت، مصمم و قاطع و بی ‌مماشات، در برابر هر آن‌چه ضد انسانی می‌پنداشت، می‌‌ایستاد.
امروز، در حالی که پیکر پر رنج اما استوار او در بیمارستانی درحومه‌‌ی پاریس برای همیشه با زندگی وداع گفت، نام و یادش در دل ‌ها زنده ‌تر از همیشه می‌تپد. مادر شایگان، تنها یک مادر نبود، او زنی بود شجاع و رزمنده، زنی که عزمش در مبارزه علیه بیداد، همیشه زنده خواهد ماند.

حزب چپ ایران با اندوهی ژرف و قلبی مالامال از احترام، درگذشت رفیق مادر، فاطمه سعیدی (شایگان) را به خانواده، زندانیان سیاسی، دوستان و یاران، رفقا و تمامی آزادی‌ خواهان ایران، تسلیت می‌گوید. یادش گرامی و نامش بر تارک تاریخ مبارزات مردم ایران خواهد درخشید. بدون شک نام و یاد مادر شایگان فراموشمان نخواهد شد و برای همیشه در خاطرمان می ماند.

دفتر شورای مرکزی حزب چپ ایران