خانواده‌ داغدار از بندر رجایی: "تا چیزی از عزیزم پیدا نشود، مرگ او را نمی‌پذیرم"

از بندر رجایی چیزی جز تلی از آهن‌پاره و خاکستری از آنچه بوده بجای نمانده است. در این بندر زندگانی بودند در پی لقمه نانی، نیستند، که از حسرت‌ها و همه رنجهای بی‌پایانی که نامش را زندگی گذاشته بودند بگویند، ‌آن تن‌های سوخته، ناپدید شده در خاکسترهای به جا مانده از یک جنایت هولناک حکومتی، شاهد بی بدیل از زندگی ارزان‌تر از نانی هستند که دیگر بر سر سفره‌های خالی خانواده ماتم‌زده‌شان نیست.

حقایق هولناک بی تردیدی که در این فاجعه همچنان عامدانه، پنهان نگهداشته شده، مصیبت بازماندگان را دوچندان کرده است. کشته شدگان را حتی از خانواده‌های داغدارشان پنهان می‌کنند!

چگونه می‌شود مرگ عزیزی را باور داشت، بی‌آنکه اثری از او در دست باشد؟ نه فقط ‌کارگران بلوچ بی شناسنامه‌ای که جایی ثبت نشده بودند که فقدانشان بر برگه‌ای به جا مانده باشد، بلکه آنها که اسم و رسم داشتند محو شده‌اند، بیش از چهل خانواده در پی یافتن اثری از عزیزی که مفقود‌الاثر شده است، از بیمارستانی به بیمارستان دیگر،‌ حیران و سرگردان در شوکی دردناک، وامانده در حرمانی بی پایان، چشم در چشم مسببی که بیرحمانه می‌گوید: «بیا گواهی فوت بگیر»گیر افتاده‌اند!