ترامپ وقتی امتیازات حداکثری برای ج.ا تعیین می کند قاعدتا باید مکانیسم دقیق دستیابی به آن را نیز، با در نظر گرفتن محدودیت های زمانی، از قبل تدارک دیده باشد.

آمریکا وقتی نمی تواند امتیازات کلان را از ج.ا در زمان کوتاه بگیرد یا به این نتیجه می رسد که رژیم گویا قرار نیست در میز مذاکره به همه شروط و امتیازات مدنظر واشنگتن تمکین کند، خودش باید شکست مذاکرات را خودش اعلام کند یا اینکه ابزار اجبار نظامی الترناتیو-جدید را بکار بگیرد!

ترامپ تا اینجای کار به روند دیپلماسی با ج.ا هم خیلی خوش بین است هم خیلی به آن اصرار دارد! صد بار تهدید لفظی کردن و صد بار خط و نشان کشیدن اما عمل نکردن به آنها، ارزش و کارایی تهدید را نیز از بین می برد!

با ادامه وضع موجود آمریکا خواسته یا ناخواسته دارد به ج.ا بیش از حد زمان میدهد.

زمان دادن به رژیم اشتباه است؛ چون تهران از زمان برای تقویت برنامه اتمی (نزدیک تر شدن به بمب اتم)، تقویت پدافند، مخفی کاری ها و بازی های جنگ روانی-ادراکی علیه مردم در داخل و خارج استفاده می کند. ج.ا با خریدن زمان تلاش می کند مومنتوم و ابتکار عمل اقدامات نظامی اسرائیل را علیه ج.ا و در منطقه بگیرد.

زمان دادن به ج.ا و اتکای مطلق بر روند دیپلماسی بدون داشتن و یا بکارگیری ابزار اجبار راهبردی بهینه Optimal Strategic Coercion از منظر تئوری بازیها در روابط بین الملل سنجیده و کارآمد نیست.

آیا آمریکا صد در صد مطمئن است که ج.ا در میز مذاکره به همه شروط حداکثری تن خواهد داد؟!!

آیا آمریکا انتظار دارد که رژیم شکست مذاکرات را اعلام کند؟!!

خیر، ج.ا این کار را نخواهد کرد و تا جایی که بتواند در مذاکرات بی سر و ته باقی می ماند و آمریکا را در تله مذاکراتی خودش گرفتار خواهد کرد، دقیقا به همان شکل که پوتین ترامپ را در مورد پرونده اوکراین در تله مذاکراتی نگه داشته است! پوتین با خیلی چیزها به زبان و در ظاهر موافقت می کند اما هیچ اقدام شاخص و ملموس برای عمل به حرفهایش انجام نمی دهد.

این روش بازی جدید بازیگران محور شرارت است:
دیپلماسی علیه دیپلماسی!