اکبر اعلمی

آقای خاتمی،

📌شما با صداقت از «بحران‌های تو در تو»، «فروپاشی اعتماد عمومی»، «نفی جمهوریت» و «خطر گسست ملی» سخن می‌گویید. از «لزوم به رسمیت شناختن مردم»، «برگزاری انتخابات واقعی» و «احیای امید» می‌گویید.

سخنانی که اگر از زبان یک ناظر بیرونی شنیده می‌شد، شاید نشانه‌ای از درک درست شرایط بود؛ اما از زبان شما که هشت سال رئیس‌جمهور، چهره‌ای محوری در اردوگاه اصلاحات و آگاه به سازوکار قدرت در جمهوری اسلامی هستید، بیش از هر چیز به تکرار تاریخ با چشمان بسته می‌ماند.
شما خوب می‌دانید:

تا زمانی که ولایت مطلقه فقیه بر جمهوریت تفوق دارد، مردم صرفاً «حق رأی» دارند، نه «حق انتخاب».

📌تا زمانی که نهادهای انتصابی پاسخ‌گو نیستند و شورای نگهبان به مهندسی سیاسی ادامه می‌دهد، انتخابات واقعی چیزی جز یک نمایش بی‌مخاطب نخواهد بود.

و تا وقتی که حاکمیت امنیتی و ایدئولوژیک بر جان و مال و اندیشه‌ی مردم سایه افکنده، «مشارکت ملی» صرفاً یک آرزوی دور از دسترس است.
📌شما این را هم نیک می‌دانید که در دهه‌ی ۷۰ همه‌چیز را در اختیار داشتید: دولت، مجلس، شوراها، حمایت نخبگان، پشتیبانی ۲۲ میلیون رأی، و بی‌سابقه‌ترین موج امید پس از انقلاب.

اما حتی دو لایحه‌تان نیز به سرانجام نرسید؛ نه صرفاً به‌خاطر ناکارآمدی شخص شما و برخی از اعضای دولت، بلکه به‌سبب قفل بودن ساختار قدرت و حاکمیت دوگانه‌ای که عملاً نقش رئیس‌جمهور را به سطح یک «تدارکاتچی» تقلیل داد ــ تعبیری که اگرچه مستقیماً از شما نقل نشده، اما از سوی بسیاری پذیرفته شد و هرگز تکذیب نشد.