این استاد جامعه‌شناسی دانشگاه تهران می‌گوید: «در قدیم هم دزد در ایران بود، ولی دزد می‌آمد دزدی‌اش را می‌کرد و می‌رفت ولی تجاوز نمی‌کرد و کسی را نمی‌کشت. این بیرحمی فعلی، که دزد نیازمند صرفا دزدی نمی‌کند بلکه آدم می‌کشد و ماشین آتش می‌زند و خانواده را از بین می‌برد، به نظرم پدیده بسیار عجیبی است که نسبت به آن نمی‌توان بی‌اعتنا بود. این وضع نشانه به‌هم‌ریختگی نظام اجتماعی و نظام اخلاقی جامعۀ ایرانی است.»

آقای آزاد ارمکی درباره تقابل‌های سیاسی ناشی از چنین وقایعی می‌افزاید: «از این بدتر، این است که مردمان ایران - دانشجویی، استادی، زنی، مردی، کارگری، کشاورزی، روحانی‌ای - مورد ستم قرار می‌گیرند و گروه‌های سیاسی وارد می‌شوند و مثلا راستگراها می‌گویند حادثه‌ای که برای این فرد پیش آمده، ریشه در بی‌دینی او دارد، گروه دیگری می‌گوید علت این حادثه فساد در نظام سیاسی و عامل آن نظام سیاسی است. این دوگانه‌سازی، مسئله را از اثرگذاری‌اش خارج می‌کند و مسائل را تبدیل به "مسائلی دیگر" می‌کند. کشته شدن یک انسان در خیابان یا تجاوز به یک دختر در بیابان و قتل او، چیز ساده‌ای نیست. این واقعه ربطی به منازعات و مشاجرات سیاسی و دینی ندارد. نظام حقوقی کشور باید به میدان بیاید و جلوی این حوادث را بگیرد.»

اخلاق عمومی جامعه وجدان جمعی کجاست؟

این پژوهشگر اجتماعی، چنین وقایعی را زنگ خطری برای وقوع "جنگ داخلی" در ایران فردا می‌داند و می‌پرسد: «اساسا اخلاق عمومی جامعه، وجدان جمعی کجاست که هیجان تولید نمی‌کند و در برابر این وقایع مقاومت ایجاد نمی‌کند؟ ما فقط آنچه را که رخ داده، با کپی‌پیست کردن، بین هم رد و بدل می‌کنیم. این کافی نیست. به نظر من شکل‌گیری یک جنبش اجتماعی لازم است برای بالا بردن مقاومت جامعه در برخورد با بی‌اخلاقی‌ها و تجاوزها و خشونت‌هایی که سرانجام ساده‌ای ندارند. این وقایع می‌توانند کل نظام فرهنگی و اجتماعی ایران را به ویرانی بکشاند و یک جنگ داخلی شکل بگیرد. من بوی شکل‌گیری یک جنگ داخلی تمام‌عیار را در ایران دارم استشمام می‌کنم.»