جعفرپناهی
در این نکته‌ی روشن و غیرقابل مذاکره هیچ تردیدی ندارم و موضع‌ام را صریحا اعلام کرده‌ام و باز هم می‌کنم: حمله به سرزمینم، ایران، به هیچ عنوان قابل‌قبول نیست. اسرائیل به ایران تجاوز کرده و باید در محاکم بین‌المللی به‌عنوان یک متجاوز جنگی محاکمه شود.
این موضع اما به‌هیچ‌وجه به معنای نادیده‌گرفتن چهار دهه سوء‌مدیریت، فساد، ظلم و استبداد و بی‌کفایتی جمهوری اسلامی نیست. این حاکمیت نه توان، نه اراده، و نه مشروعیت لازم برای اداره‌ی کشور یا مدیریت بحران‌ها را دارد.
ماندن این رژیم، یعنی ادامه‌ی سقوط، ادامه‌ی سرکوب، و ادامه‌ی فلاک! تنها راه نجات، انحلال فوری این نظام و آغاز گذار به حکومتی مردمی، پاسخ‌گو و دموکراتیک است.
با تأکید کامل بر حفظ تمامیت ارضی ایران و حق حاکمیت ملت، خواهان پایان فوری جنگ ویرانگر میان جمهوری اسلامی و رژیم اسرائیل هستم؛ جنگی که جان و زندگی غیرنظامیان را در هر دو طرف نابود می‌کند و زیرساخت‌های حیاتی را ویران می کند. این جنگ، تهدیدی جدی علیه صلح منطقه و ارزش‌های انسانی است.
هر دو رژیم، به‌خاطر استمرار خشونت، جنگ‌طلبی، و بی‌تفاوتی مطلق نسبت به کرامت انسان، باید به‌صراحت محکوم شوند. حملات موشکی، بمباران مناطق مسکونی، و کشتار هدفمند غیرنظامیان، جنایت است. نه اخلاق، نه سیاست، و نه امنیت، هیچ‌کدام توجیهی برای این جنایات نیستند. ادامه‌ی این چرخه‌ی خون و نفرت، فقط به بی‌ثباتی بیشتر جهان و گسترش فاجعه خواهد انجامید.
از سازمان ملل و جامعه‌ی جهانی می‌خواهم بی‌درنگ، قاطع و بدون هیچ ملاحظه یا معامله‌ای، دو رژیم را به توقف فوری حملات نظامی و پایان کشتار غیرنظامیان وادار کنند. ادامه‌ی سکوت و بی‌عملی، به معنای مشارکت در جنایت است. همین‌قدر روشن و صریح!
