توسل جستن به ایده‌های ملی یا مذهبی پس از بحران‌های بزرگ، سابقه زیادی دارد

شاهین طهماسبی

برای مثال صدام حسین که همواره ملی‌گرایی سکولار عربی و عراقی را تبلیغ می‌کرد و وِرد زبانش تمدن‌های باستانی آشوری و بابلی بود در میانه جنگ با آمریکا در ۱۹۹۱ به یکباره تبدیل به مسلمانی دو آتشه شد.

او با دستخط خود «الله اکبر» را به پرچم عراق اضافه کرد، دستور داد دروس مذهبی به برنامه درسی مدارس اضافه شود، برخی حدود شرعی مثلاً درباره مجازات سارق را به قوانین اضافه کرد، تعداد زیادی مسجد ساخت و از همه عجیب‌تر، دستور داد تا با خونش قرآنی مکتوب کنند، قرآنی که ۲۷ لیتر خون صدام صرف نوشتنش شد و کتابتش ۲ سال طول کشید اما همه می‌دانستند که همه این رفتارها نه از سر صدق و مسلمانی که از سر ناچاری است چون شکست‌های او در ۲ جنگ با ایران و کویت، ایده‌ گسترش اراضی عراق که بر پایه ملی‌گرایی عراقی توجیه میشد را ناکارآمد جلوه می‌داد و صدام چاره‌ای نداشت جنگ با آمریکا را جهادی آخرالزمانی و در ادامه جنگ‌های صلیبی تصویر کند تا شاید بتواند برخی از مسلمانان را با خود همراه کند.

اگر این روزها هم "چیزهای مشابهی" در ایران می‌بینید فقط ناشی از شکست ایده امت گرایی است.

:::

:::