یدالله کریمی پور (خبرنگار و عضو هیات تحریریه کیهان، طی سال های ۱۳۶۰-۱۳۶۱)
ماشالله شمس الواعظین گفته است اگر ما همچنان در سوریه با اسراییل می جنگدیدم، تهران آماج حملاتش نمی شد. این گزاره ای کم مایه نیست، که کاملا غلط است. وی به دلیل نداشتن تخصص در استراتژی تنها در همین جمله کوتاه، دچار چندین اشتباه شده است:
۱- مگر جمهوری اسلامی به میل خویش سوریه را رها کرد؟! خب تکفیرهای سازماندهی شده تحت رهبری ترکیه، شام را پس گرفتند و جمهوری اسلامی ناگزیر به رها کردنش شد؛
۲- دوم آن که به قول رهبری، آسمان و زمین به روی کمک های متعاقب ایران برای مقاومت یا بازپس‌گیری سوریه بسته شد و خطر درگیری مستقیم با ترکیه نیز کم نبود. آیا باید در آنجا می ایستاد و جلوی ارتش ترکیه می جنگید؟ پس چرا روسیه به عنوان قدرتی جهانی سوریه را رها کرد؟
۳- سوم این که خب چرا اسرائیل ریاض، قاهره، امان و ابوظبی و دوحه را بمباران نکرد و نمی کند؟ گیرم که ریاض و امان و قاهره حسابشان را از فلسطین جدا کرده اند، دوحه چی؟! مگر نه این که این پایتخت هنوز سکونتگاه رهبران و شهدای حماس است؟ (دکتر محمد علی عسگری. کانال تلگرامی نکته های تاریخی)
۴- چرا ۲۱ کشور عرب در سوریه عربی نجنگیدند؟ و چرا تهران باید در آنجا تنها در برابر ترکیه و اسراییل می ایستاد؟
۵- مگر همین هفته پیش، امام جمعه فلان شهر به صراحت نگفت، رهبری، نه تنها فرماندهی جنگ ۱۲ روزه را بر عهده داشت، که رهبری عملیات طوفان الاقصی را ایشان در دست داشتند. چه استدلالی در برابر خطر جمهوری اسلامی برای خطر بقای اسراییل در برابر نتانیاهو دارید؟
بهتر است جناب شمس الواعظین در اندیشه یافتن راهی برای چگونگی برون‌رفت کشور، از چاه های ویل جنگ و تنش و منازعه باشد. شاید ایشان میز کناریشان را در کیهان سال ۱۳۶۰، تحت مدیریت سید محمد خاتمی و آن همه گوشزدها و انتقادات را برای جلوگیری از تند روی و افراطی گری به خاطر نیاورند.
ولی روشن است که مسئولیت و صلاحدید امروز همه اتباع ایران، کمک به خاموش کردن حلقه های آتش ویرانگر پیرامونی کشور است.
:::
