از منظر جامعه‌شناسی، این ناپدیدشدگی نتیجه ساختار فرهنگی‌ است که طلاق و خروج از قالب‌های اجتماعی را دشوار می‌‌کند. به گفته هیروکی ناکاموری، پژوهشگر پدیده جوهاستو، حفظ حریم خصوصی در ژاپن چنان سختگیرانه است که افراد مفقود می‌توانند آزادانه پول از عابربانک برداشت کنند و خانواده‌ها هیچ دسترسی به فیلم‌های امنیتی ندارند. پلیس فقط زمانی مداخله می‌کند که جرم یا حادثه‌ای رخ داده باشد؛ بنابراین خانواده‌ها اغلب ناچارند هزینه‌های سنگینی برای کارآگاه خصوصی بپردازند یا فقط صبر کنند.

این موضوع خانواده‌های بازمانده را دچار رنجی طاقت‌فرسا می‌کند. مادری که پسر ۲۲ ساله‌اش ناپدید شده است، می‌گوید: «او دو بار کارش را رها کرد و شکست خورد. حتماً احساس بدبختی می‌کرد.» این زن روزها مقابل خانه پسرش منتظر ماند، اما بی‌نتیجه بود. پلیس نیز به‌دلیل نبود شواهد خودکشی کمکی نکرد. او می‌گوید: «با این قوانین، بدون پول، تنها کاری که می‌توانم بکنم این است که جسدها را بررسی کنم تا ببینم کدام ممکن است پسرم باشد.»

برای افرادی هم که ناپدید شده‌اند، زندگی عاری از اندوه و پشیمانی نیست. سوگیموتو اعتراف می‌کند مدام احساس می‌کند کار اشتباهی کرده است. او یک سال پیش به بهانه سفر کاری همسر و فرزندانش را ترک کرده و فقط به پسر بزرگ ۱۳ ساله‌اش حقیقت را گفته است. جمله‌ای از پسرش در ذهن او حک شده است: «آنچه پدر تصمیم گرفته زندگی پدر است و من نمی‌توانم تغییرش دهم.»

برخی از این افراد پس از ترک زندگی قبلی از جانب کسانی حمایت می‌شوند که خود پیش‌تر جوهاستو بوده‌اند. زنی به نام سایتا، که ۱۷ سال پیش به‌دلیل خشونت خانگی ناپدید شد، اکنون شرکتی را اداره می‌کند که به دیگران در این مسیر کمک می‌کند. او می‌گوید: «مراجعانم دلایل گوناگونی دارند؛ قضاوت نمی‌کنم، چون هر کسی مبارزه شخصی خودش را دارد.»

البته، مفهوم جوهاستو در فرهنگ غرب نیز بیگانه نیست؛ برای مثال یک متخصص مدیریت بحران در آمریکا به افراد مشهور کمک می‌کند ناپدید شوند. شب‌برهای ژاپنی نیز اکنون به افراد کمک می‌کنند به خارج از کشور منتقل شوند.