در پی فتوای ملا محمد تقی مجلسی بسیاری از زرتشتیان از ترس جان شیعه شدند و بسیاری دیگر به مناطق کویری پناه برده و لاجرم خانه ها و مزارع و همه دار و ندارشان - و همچنین دختران و زنان شان - بعنوان کنیز در تملک ملایان قرار گرفتند.

او در رساله اش میگوید : غیر مسلمانان حق ندارند به صدای بلند آواز بخوانند . نباید خانه خود را بلند تر از خانه مسلمین بسازند ؛حق ساختن معابد و نیایشگاههای خود را ندارند ؛ شیعیان باید برای سرکشی معابد آنان آزاد باشند ؛غیر مسلمانان باید درهای معابد خود را پهن و فراخ بسازند تا شیعیان بتوانند با اسب و الاغ وارد معابد شوند ؛ آنها نباید مانند مسلمانان سخن بگویند و حق ندارند بر اسب سوار شوند ؛ حق ندارند بهنگام حمل مردگان خود ناله و زاری کنند؛ روزهای بارانی نباید از خانه های خود بیرون آیند ‌ودر بازار ها راه روند تا مسلمانان نجس نشوند .

در مجالس حق ندارند جلوتر از مسلمانان بنشینند و کفش های زنان آنها باید دو رنگ باشد ؛ بر گردن مردان و زنان آنها فقط باید انگشتر آهنی یا مس بیاویزند و حق خوردن میوه های خوشمزه را ندارند!

همین ملا محمد تقی مجلسی در باره چگونگی دریافت جزیه از اقلیت های دینی احکامی صادر کرده است که به عریانی رذالت و دنائت و نابکاری دینکاران شیعه را بازتاب میدهد.

او میگوید : مستوفی که جزیه می‌گیرد باید نشسته باشد و ذمی ایستاده. دست خود را از آستین پیراهن بیرون آورده و زر را جلوی او بگذارد تا امام گوید که بس!

و مستوفی که جزیه را می‌گیرد ریش ذمی را گرفته سیلی محکمی بر گوش او میزند تا نا مسلمان بهنگام پرداخت جزیه ذلیل باشد

بقول حافظ :
از این سموم که بر طرف بوستان بگذشت
عجب که بوی گلی هست و رنگ نسترنی