۳) پشتیبانی از مردم: همدردیِ مؤثر

یعنی چه؟ یاری حقوقی و درمانی، پشتیبانی کوتاه‌مدتِ معیشتی، رساندن صدای زندانیان و خانواده‌ها، و پیگیری رسمی در مجلس‌ها و نهادهای مدنی.
اثر: هزینهٔ ایستادگی پایین می‌آید و حسِ تنهایی می‌شکند.
روش درست: بسته‌های ساده و روشن--وکیل، درمان، یاریِ فوریِ خانواده‌ها--با شیوه‌های شفاف، قابل‌دسترسی و پاسخ‌گو.

۴) جداشدنِ کارگزاران (ریزش): «از حکومت جدا شوید و به مردم بپیوندید»

هدف: کارکنان و وابستگانِ بدنهٔ حکومت راهی امن و آبرومند برای کنارکشیدن ببینند.
چرا مهم است؟ هر جدایی، بازوی سرکوب را ضعیف‌تر و راه گذار را کوتاه‌تر می‌کند.
برای اعتمادسازی:

حفظ هویت جداشوندگان تا امنیت‌شان برقرار بماند،

راستی‌آزماییِ منظم آمار تا عددسازی جا نیفتد،

وصل کردنِ فوری نیروهای جداشده به گروه‌های صنفی و مدنی تا توان‌شان به کار بیاید.

۵) هماهنگیِ نیروها: ستونِ فقراتِ حرکت

اصل‌ها: تمامیتِ ایران، برابریِ شهروندان، جداییِ دین از دولت، و حقِ مردم در گزینشِ شیوهٔ حکومت.
چرا لازم است؟ انرژیِ پراکنده دوام ندارد. باید گروه‌های کاریِ کوچک، چابک و ساده شکل بگیرد--با برنامهٔ زمانی، وظیفهٔ مشخص، صورت‌جلسهٔ کوتاه، و گزارشِ ماهانهٔ عمومی.

۶) برنامهٔ روزِ بعد: نان و آب و برق و امنیت

یعنی چه؟ نقشهٔ روشن برای ۱۰۰ روزِ نخست--برق، آب، سوخت، درمان، امنیتِ خیابان و آرام‌کردنِ بازار پول.
اثر روانی: بزرگ‌ترین ترس مردم «بی‌نظمیِ پس از سقوط» است؛ یک برنامهٔ روشن، این ترس را می‌شکند.
چگونه؟ نامِ مسئولِ هر بخش، زمان‌بندی، منابع و گزارشِ پیشرفتِ قابل‌فهم و در دسترس.

سه کارِ فوری و کم‌هزینه (از امروز)

برگهٔ یک‌صفحه‌ایِ گزارشِ پنج اهرم: چند شاخص ساده--تعداد اقدام‌های فشار، شمار یاری‌ها، ریزش‌های تأییدشده، گروه‌های کاریِ فعال، و گام‌های برنامهٔ صدروزه.

راهنمای «جداییِ امن»: دستور گام‌به‌گام برای کسانی که می‌خواهند جدا شوند؛ نکات ایمنی، راه ارتباطِ امن، و مسیر پیوستن به جامعه.

خلاصهٔ مردمیِ «برنامهٔ اضطرار»: نسخهٔ خیلی ساده از ۱۰۰ روزِ نخست با پرسش‌وپاسخ: «روز اول چه می‌شود؟ یک هفته بعد چه؟ یک ماه بعد چه؟»

نقش ما چیست؟

کارگران، معلمان، پرستاران، بازاریان: شبکه‌های صنفیِ منظم و اعتصاب‌های هدفمند؛ هر واحدِ درست‌سازمان‌یافته، یک ستون از خانهٔ آزاد فرداست.

جوانان و دانشجویان: پیوندِ محله‌ها، روایتِ درست و نگه‌داشتنِ روحیه؛ سازمان‌دهیِ نرم یعنی راهِ بازتر برای دیگران.

کارگزارانِ درونِ حکومت: «جدا شوید و به مردم بپیوندید»؛ با راهنمای جداییِ امن، زندگیِ خود و آیندهٔ کشور را از ماشینِ سرکوب جدا کنید.

ایرانیانِ برون‌مرز: وکیل، درمان، رسانه، رایزنی؛ همدردی کافی نیست--ابزارِ کاربردی بسازید و به‌موقع به دستِ داخل برسانید.

کارآفرینان و کارشناسان: طرحِ صدروزه را در حوزه‌های حیاتی با جزئیات و مسئولِ مشخص کامل کنید.

سه نشانهٔ نزدیک‌شدنِ پیروزی

افتِ توانِ سرکوب: افزایشِ جدایی‌های تأییدشده در بخش‌های کلیدی.

بلند شدنِ تکیه‌گاه اجتماعی: صندوق‌های شفافِ یاری و پوششِ بهتر برای خانواده‌های آسیب‌دیده.

نظمِ بیشتر در کنش‌ها: گذر از تجمع‌های مقطعی به گروه‌های کاریِ پایدار با گزارشِ ماهانه.

جمع‌بندی: چرا می‌توانیم--و چگونه زودتر می‌رسیم

پرسشِ اصلی دیگر «آیا می‌شود؟» نیست؛ «چه‌وقت» و «چگونه» است. پاسخ روشن است: با پایمردی، با نظم، و با همبستگی. این‌بار شکست‌های گذشته پیشِ چشم ماست و نقشهٔ فردا روی میز. چارچوبِ شاهزاده رضا پهلوی شعار نیست، تقسیمِ کار است:

میدانِ اصلی داخل است و بیرون باید ابزار و پشتوانه بیاورد؛

ترس از بی‌نظمی با برنامهٔ صدروزه برای آب، برق، سوخت، درمان و امنیت پاسخ دارد؛

ترس از تنهایی با پشتیبانیِ سازمان‌یافته فرو می‌ریزد؛

ترس از ناهماهنگی با گروه‌های کاریِ پاسخ‌گو که هر ماه نتیجه می‌دهند از میان می‌رود.

به زبان ساده: اگر هر کدام‌مان امروز یک کارِ مشخص بردارد--یک گزارش، یک یاری، یک پیوند، یک خروجِ امن از دستگاه سرکوب، یا یک قطعه از برنامهٔ صدروزه--چرخِ گذار تندتر می‌چرخد.

پیروزی، جمعِ همین کارهای کوچکِ پیوسته است. راه باز است؛ با هم جلو برویم.