فرزانه روستایی

۹۶ ساعت یا چهار روز مانده است به اسنپ بک و گل دادن بوته هرز آرزوهای اتمی علی خامنه ای و به گل نشستن کشتی حکومت ولایی. روزی که آرزوی پاکستان شدن و داشتن یک بمب اتمی، ایران را تبدیل به فقیرترین کشور منطقه کرد. کاش به بمب اتمی رسیده بودند و قائله ختم می شد. کاش به هر قیمتی شده یک بمب اتمی در کره شمالی یا جای دیگری آزمایش می کردند و تکلیف رفتارهای جنون آمیز طبقه حاکم روشن می شد. اما جمهوری اسلامی بر خلاف سه کشور پاکستان و اسراییل و کره شمالی هم بمب را نساخت، هم تحریم شد، و هم بزودی ذیل بند هفت شورای امنیت قرار میگیرند.

کامنت هایی که برخی از مسئولان این روزها در باره ضرورت ساخت بمب اتمی مطرح می کنند این ظن را ایجاد می کند که شاید یک یا چند بمب اتمی یا چیزی شبیه بمب اتمی را در جایی پنهان کرده و منتظر هستند تا با خروج از ان پی تی آن را اعلام و به نمایش بگذارند.اما ایران تنها کشور نزدیک یا متهم به داشتن سلاح هسته ای در تاریخ معاصر است که با شجاعتی بلاهت گونه دیگران را به حمله اتمی تهدید کرده و معضلات اطراف خود را هر روز بیش از پیش پیچیده تر می کند.

آنچه که از معادلات اطراف ایران می شود فهمید این است که احتمالا عاقبتی شبیه یا نزدیک یا حتی بدتر از لیبی برای ما تدارک دیده شده است.این یعنی اقتصاد و سیاست و اجتماع ما بزودی وارد یک تونل بحران یک طرفه و بدون خروجی می شود.

پس از فعال شدن اسنپ بک، احتمال اینکه چیزی از فعالیت اتمی و غنی سازی و موشک های دوربرد و تاسیسات پهپادسازی باقی بماند بسیار ضعیف است. به احتمال زیاد و در بهترین شرایط، اگر چیزی از کشور ایران باقی بماند همه این تاسیسات بعد از سالها چانه زنی، با توافق یا با چماق حملات هوایی از دست خواهند رفت. از دست رفتن همه تاسیسا ت و تجربیات هسته ای در حالی رقم می خورد که امارات، ترکیه، و عربستان سعودی با تاسیسات هسته ای فوق مدرن عملا وارد یک عصر جدید اتمی شده اند،اما جمهوری اسلامی جاروب شدن همه فعالیت های هسته ای را برای ملت به ارث گذاشت که بیش از صد میلیارد دلار برای آن خرج شد و چیزی در حدود ۲۰۰۰ میلیارد خسارت ناشی از تحریم بر جا ماند.

بعدا در تاریخ خواهند نوشت که جمهوری اسلامی آخرین رژیم ایدئولوژیک بود که برای حفظ نظام و تضمین منافع باندهای مافیایی حاکم همه دار و ندار نود میلیون آدم های یک کشور را به پای یک بمب اتمی ریخت که هرگز ساخته نشد.

***