شخصیت سدریک ژوبیار در دادگاه زیر ذره‌بین خواهد رفت. شاهدانی قرار است درباره زبان تهدیدآمیز او نسبت به دلفین پیش از ناپدید شدنش شهادت دهند و همچنین از بی‌تفاوتی او پس از آن سخن بگویند.

دو تن از آشنایان او، یکی هم‌بند سابق و دیگری دوست‌دختر سابق، نیز آنچه را به پلیس گفته بودند تکرار خواهند کرد: اینکه سدریک پیششان به قتل اعتراف کرده و محل جسد را نشان داده بود.

اما با وجود جست‌وجوهای بیشتر، هیچ جسدی پیدا نشد و وکلای مدافع قصد دارند درباره صحت گفته‌های آن دو نفر تردید ایجاد کنند. در واقع، هسته اصلی دفاع سدریک ژوبیار همین است: هیچ چیزی جز باور عمومی که او مظنون ایده‌آل است، ثابت نمی‌کند که او همسرش را کشته است. او همواره بر بی‌گناهی‌اش پافشاری کرده است.

انتظار می‌رود این دادگاه چهار هفته طول بکشد، با حضور ۶۵ شاهد و ۱۱ کارشناس. تاکنون بیش از ۱۶ هزار صفحه مدرک و سند گردآوری شده است.

تیبو دو مونتِگیو، نویسنده فرانسوی، در روزنامه فیگارو نوشت که پر رمز و راز بودن این پرونده برای مردم یادآور رمانی از ژرژ سیمنون، خالق بازرس مگره، کارآگاه خیالی مشهور است.

او در تحلیلی مفصل نوشت: با وجود همه شواهد غیرمستقیم علیه سدریک ژوبیار، پرسش اصلی این است: چگونه «مردی سرخ‌چشم و مغشوش، که روزی ده نخ حشیش می‌کشید» توانسته مرتکب جنایتی بی‌نقص شود؟

او نوشت: «اینکه همسرش را بکشد بی‌آنکه کوچک‌ترین ردی به جا بگذارد؛ جسد را مخفیانه منتقل کند، آن را در جایی غیرقابل‌ردیابی دفن کند و سپس بازگردد تا به پلیس اطلاع دهد، همه این‌ها در حالی که دو فرزندش آرام در اتاق‌هایشان خوابیده بودند و این همان مردی بود که وقتی پلیس آمد، در را با پیژامه‌ای با طرح پاندا باز کرد و همان صبح ناپدیدی همسرش روی تلفن همراهش بازی تاج‌وتخت تماشا می‌کرد.»

و این سؤال مطرح می‌شود: آیا او «نابغه‌ای حقه‌باز است؛ احمقی خوش‌شانس؛ یا بی‌گناهی بداقبال؟»

دادگاه در این باره تصمیم خواهد گرفت.