فرزانه روستایی
تحریم هایی که طبق مفاد برجام معلق شده بودند همه دوباره بازگشتند. به این ترتیب، علاوه بر تحریم های شورای امنیت سازمان ملل، فرمان های اجرایی روئسای جمهور آمریکا و محدودیت های کنگره همه با هم به کار می افتند تا جمهوری اسلامی دیر یا زود از خیر غنی سازی بگذرد، همه سیستم اتمی و موشکی و همه فعالیت های منطقه ای اش ری ست شود و هرگز دوباره حتی نزدیک رویا پردازی اتمی نشود.
جمهوری اسلامی اگر از سوی باندهای پول پرست اداره نمی شد و کشور را خرج مبارزه با آمریکا و نابودی اسراییل نمی کرد پاییز امسال به جای اینکه شاهد دوباره فعال شدن تحریم ها و فعال شدن اسنپ بک باشد می توانست پایان قانونی بسیاری از محدودیت های ده ساله برجامی را تجربه کند و حتی وارد بازار جهانی تسلیحات شود.
سیستم سیاسی جمهوری اسلامی بر اساس منافع چهار هلدینگ اقتصادی دفتر علی خامنه ای اداره می شود نه مردم ایران یا مصالح یک کشور ۹۰ میلیونی. این چهار نهاد یعنی ستاد اجرایی فرمان امام، بنیاد مستضعفان، قرارگاه خاتم و آستان قدس رضوی و شبکه مالی و مالکان شرکت های وابسته به این نتیجه رسیده اند که تحریم های بین المللی و فعال شدن اسنپ بک بیشتر منافع شبکه میلیارد دلاری آنها را تامین می کند تا مصالحه با آمریکا یا آژانس.
به این ترتیب، امروز مشکل ما تحریم ها نیست، آژانس نیست و حتی شورای امنیت هم نیست. مشکل مردم ایران اسنپ بک و فریز شدن همه فعالیت های شهروندانمان در سراسر جهان هم نیست.معضل اساسی و گره اصلی سیاست در ایران باندهای حاکم هستند. منظور باندهایی که هر اعتراضی را با تفنگ ساچمه ای و شلیک به سر و صورت و اندام تناسلی جوانان پاسخ می دهند و برای اینکه آینده خود و سرمایه های خود را تضمین کنند انرژی هسته ای هم راه انداختند و قمار باز شدند.
به این ترتیب می شود گفت مردم ایران وارد یک تونل بحرانی دوقلو شده اند، زیرا هم باید تحریم ها را تحمل کنند و سرمایه های خود را از دست بدهند و بی آینده باشند و هم باید نگران باندهایی باشند که همه کاره اند. منظور مافیایی است که کلید زبان رهبر را دارند، پول و اسلحه دارند رانت اطلاعات امنیتی دارند و این همه امتیاز را به پای امام حسین و حضرت عباس و اسلام و تشیع می گذارند.
بیچاره ملتی که اگر کوچکترین اعتراضی کند به یکباره با همه انبیاء و امامان و مقدسان اسلام مواجه اند که در این ۴۶ سال نشان دادند وقتی پای قدرت و دلار در میان باشد نه با کسی شوخی دارند و نه به احدی رحم می کنند.
***
