ایران وایر - در فاصله یک روز پس از آغاز حملات اسراییل به ایران، کمیته المپیک جمهوری اسلامی در دستوری فوری و محرمانه به‌تمامی فدراسیون‌ها و هیات‌های ورزشی، خواستار مطابقت دادن نام تمامی کشته‌شدگان در حملات اسراییل به شهرهای ایران با فهرست ورزشکاران رشته‌های ورزشی شد.
از عصر همان روز، یعنی ۲۴خرداد۱۴۰۴ نام برخی از کشته‌شدگان به‌عنوان ورزشکاران یا مربیان حرفه‌ای رشته‌های ورزشی و حتی ملی‌پوش‌های ورزشی مطرح شد. دو فدراسیون دوچرخه‌سواری و کوهنوردی، به‌صورت شتاب‌زده نام «نجمه شمس» را به‌عنوان ورزشکار حرفه‌ای رشته‌های خود معرفی کردند.
فدراسیون‌های فوتبال و کشتی هم ۳تیر۱۴۰۴ نام سه فرمانده ارشد نیروی هوایی سپاه را در فهرست ورزشکاران خود گنجاندند. فدراسیون‌های بوکس و دوومیدانی هم از پروژه «ورزشکار سازی» نیروهای سپاه کشته‌شده در این جنگ جا نماندند.
پایان جنگ اما همراه با افسانه‌سازی‌های «علیرضا دبیر» بود؛ او در صحبت‌هایی ضدونقیض، مدعی شد که ساختمان «خانه کشتی» هدف ترکش‌های موشک‌های اسراییل قرارگرفته و جان ورزشکاران تهدید شده بود. این ادعا درحالی مطرح شد که در زمان جنگ ۱۲ روزه، هیچ خبری از آسیب دیدن ساختمان خانه کشتی در رسانه‌ها منتشر نشد.
👈مطالب بیشتر در سایت ایران وایر
اما یک جنگ احتمالی دیگر تا چه حد می‌تواند ورزشگاه‌ها و ورزشکاران ایرانی را به‌صورت جدی تهدید کند؟
آیا قرار گرفتن مقر نظامی کنار یک ورزشگاه قانونی است؟
در جنگ‌ها، اماکن و سازه‌های نظامی، تنها اهداف مشروع برای حملات محسوب می‌شوند.
«ماده ۵۲ پروتکل الحاقی اول ژنو» مصوب در سال ۱۹۷۷ هرگونه حمله نظامی به اماکن ورزشی را ممنوع کرده و آن را مصداق «کشتار عمدی غیرنظامیان» دانسته است. همچنین ماده ۲۸ کنوانسیون چهارم ژنو در سال ۱۹۴۴، استفاده از غیرنظامیان یا اموال غیر نظامی ازجمله ورزشگاه‌ها را برای هر دو طرف یک جنگ غیرقانونی معرفی کرده بود.
با این حال مهندسی جمهوری اسلامی در ساخت اماکن استراتژیک نظامی در کنار ورزشگاه‌ها یا اماکن ورزش عمومی، هم سازه‌های ورزشی و هم جان ورزشکاران ایرانی را در طول هر جنگی به مخاطره می‌اندازد. با نگاهی به نقشه تهران می‌توان درک کرد که سپاه پاسداران کوشیده است از اماکن ورزشی به‌عنوان سپری برای بخشی از مقرهای فرماندهی خود استفاده کند.
قرارگاه ثارالله؛ در محاصره باشگاه انقلاب و باشگاه آرارات
باشگاه «آرارات» تهران سال ۱۳۵ به وسعت ۷۴هزار متر مربع در منطقه ونک تهران، با مهندسی «رُستُم وُسْکانیان» به منظور میزبانی از رقابت‌های ورزشی ارامنه کشور ساخته و افتتاح شد.
پیش از آن در سال ۱۳۳۷ باشگاهی که امروز با نام باشگاه انقلاب شناخته می‌شود، با نام «کلوپ شاهنشاهی» یا «باشگاه شاهنشاهی» در وسعت ۱۳۰ هکتار در ضلع شمالی باشگاه آرارات ساخته‌شده بود.
قرارگاه «ثارالله» به‌عنوان یکی از مهم‌ترین یگان‌های فرماندهی سپاه پاسداران سال ۱۳۷۴ به‌عنوان بازوی امنیتی سپاه برای کنترل ناآرامی‌ها در تهران و سایر شهرهای مجاور پایتخت تاسیس می‌شود. مقر این قرارگاه امنیتی و اطلاعاتی که نقشی اساسی در سرکوب‌های تهران داشته در مجاورت باشگاه آرارات و ضلع جنوبی باشگاه انقلاب قرار می‌گیرد.
فاصله میان دفتر مرکزی قرارگاه ثارالله و «مجتمع انتظامی فاطمیه» که در مجاورت هم در خیابان «رشید یاسمی» محله ونک قرارگرفته‌اند، با در غربی باشگاه انقلاب، کمتر از ۲۰۰ متر است. یعنی اگر این دو مرکز نظامی و وابسته به سپاه پاسداران در طول یک جنگ نظامی مورد حمله هوایی قرار بگیرند، ساختمان‌ها و سازه‌های ورزشی دو باشگاه آرارات و انقلاب در خطر تخریب کامل قرار خواهند داشت.
باشگاه انقلاب، شامل دو سالن تیراندازی، یک ورزشگاه و بیش از ۳۰ زمین تنیس، سالن اسکواش، ۳ سالن چند منظوره والیبال، تنیس، بسکتبال، هندبال و فوتبال، سالن‌های خانوادگی برای رشته‌های والیبال، بسکتبال، پینگ‌پنگ، فوتبال و تنیس، ۲ سالن بدنسازی، یک سالن ژیمناستیک، یک زمین فوتبال و یک سالن تخصصی فوتبال، یک استخر چهار فصل، یک استخر روباز، پیست اتومبیل‌رانی کوتاه، زمین‌های سرباز والیبال و بسکتبال، مرکز سلامت و پزشکی اکسیژن و جاده تندرستی است.
استقرار قرارگاه ثارالله به تنهایی می‌تواند، موجودیت تمام این اماکن ورزشی را در باشگاه انقلاب و ورزشگاه و سالن‌های ورزشی باشگاه آرارات تهدید کند.
همچنین فاصله این قرارگاه با ساختمان وزارت ورزش و جوانان، ساختمان کمیته ملی المپیک وساختمان فدراسیون فوتبال صرفا به اندازه یک خیابان است؛ خیابان سئول.
ورزشگاه تختی تهران؛ در محاصره نیروهای سپاه
ورزشگاه «تختی» تهران با نام «ورزشگاه فرح» سال ۱۳۵۳ در شرقی‌ترین نقطه تهران افتتاح شد. پس از آن اما به مرور و در دهه‌های ۱۳۶۰ تا ۱۳۹۰ خورشیدی، در محاصره پادگان‌ها و مقرهای نظامی قرار گرفت.
قرارگاه پدافند هوایی خاتم الانبیا، مرکز آموزش نظامی «صفر یک»، مرکز اجراییات سپاه پاسداران، معاونت فرماندهی نیروی زمینی سپاه پاسداران، مرکز ستاد فرماندهی «فاتب» (مرکز کنترل و فرماندهی کلیه واحدهای فرماندهی انتظامی در پایتخت)، پادگان رحیم صفوی و از همه مهم‌تر مقر فرماندهی لشگر ۲۷ سپاه همگی در فواصل یکصد تا هزار متری از این ورزشگاه ساخته‌شده‌اند.
سوال اینجاست که در اراضی شرق تهران، برای استقرار این تعداد نیرو و نهاد نظامی جایی وجود ندارد؟
ورزشگاه آزادی؛ همسایه با بازوی سرکوب پایتخت
در ضلع شمال شرقی ورزشگاه آزادی نام «فرماندهی یگان سوم امام خمینی» یا «فرماندهی یگان ویژه» به چشم می‌خورد. این یگان به‌عنوان فرماندهی نیروهای ویژه سپاه پاسداران برای سرکوب‌های اعتراضات پایتخت شناخته می‌شود.
یگان ویژه سپاه پاسداران در سال ۱۳۷۰ تاسیس شد و از سال ۱۳۷۷ در ضلع شمال شرقی ورزشگاه آزادی، مساحتی نزدیک به وسعت این مجموعه ورزشی را برای استقرار نیروهایش در یگان سوم انتخاب کرد.
در مجموعه ورزشی آزادی به‌غیراز سازه‌های ارزشمندی مانند ورزشگاه صدهزارنفری، پیست دوچرخه‌سواری، سالن ۱۲ هزارنفری، سالن تیراندازی، پیست اسکیت، پیست اتومبیل‌رانی، پیست موتورسواری، سالن وزنه‌برداری، سالن کشتی، پیست کارتینگ و چندین مجموعه ورزشی دیگر، ساختمان‌های فدراسیون‌های ورزشی نیز وجود دارند.
فدراسیون والیبال، فدراسیون بسکتبال، فدراسیون کشتی، فدراسیون تیراندازی، فدراسیون قایقرانی، فدراسیون تیراندازی باکمان، فدراسیون کونگ‌فو و انجمن ورزش‌ها هوایی، ازجمله فدراسیون‌هایی هستند که در مجموعه ورزشی آزادی مستقر شده‌اند.
در ضلع غربی همین ورزشگاه نیز دو مجتمع مسکونی جهت اسکان خانواده‌های نیروهای مسلح ساخته‌شده است.
با مرور ساده جغرافیای سه مجموعه ورزشی بزرگ پایتخت، می‌توان فهمید که نهادهای نظامی در جمهوری اسلامی، از ورزشگاه‌ها به‌عنوان سپرهایی برای پوشش خود در حملات احتمالی هوایی استفاده کرده‌اند.
با شکل‌گیری یک نظم جدید بین‌المللی مواجهیم
واکنش احمد زیدآبادی به تیتر یک امروز کیهان
