ابوالفضل محققی

گاه طنین یک صدای آشنا، دیدن یک چهره، یک فضا، حس هائی را در تو زنده می سازد که ترا در خود غرق می کند و به خاطراتی دور می برد.

زمان محو می گردد! مکان از دست رس تو خارج می شود.

خاطره رویائیست در بیداری که از بایگانی ذهنت ورقی پیش می کشد، ترا به باز خوانی آن مجبور می کند.

ذهن آدمی را از یاد آوری خاطرات گریزی نیست! چرا که بخشی از وجودت، بخشی از کودگی وجوانیت در آن جا غنوده است.خاطره بخشی تجربه است وتجربه بخشی از بازتاب های شرطی شده.

تمامی اشیا با خاطره مفهوم می یابند و تداعی می شوند و همراه خود ده ها خاطره و مفاهیم دیگر را بیاد می آورند.هر کلمه ،هرصدا ،هر نگاه ،هربوئی ترا از کوچه پس کوچه های زمان عبور می دهد، بر دریچه ذهنت دق الباب می کند. خود در می گشاید از دهلیزی به دهلیزی می رود وسرانجام از میان هزاران ورق بایگانی شده آنچه را که می جوید بیرون می کشد! می تکاند ،گرد از رخش می ستاند وبه روشنی در فکرت جان می دهد. براستی اگرخاطرات با آدمی نبود؟ چه می کردیم در برهوت یک خلا ؟ زمان مفهوم خود از دست می داد وروح آدمی در سکوت وانزوا پژمرده می گشت.

هر کلمه یک خاطره در پس خود دارد .کلمه مادر قلبت را به طپش می آورد، آغوشی گرم همراه چشمانی سرشار از مهرچونان واقعیت در ذهنت جان می گیرد، وجودت را لبریز از مهر می کند.

کلمه وطن ترا به کوچه ها و پس کوچه های تاریخ می برد به سرزمینی که در آن نخستن قدم های کودکیت را بر خاک نهادی و نخستین کلام را بر زبان جاری ساختی.مشتاقانه به چهره هائی که بر گردت حلقه زده بودند نگریستی و طعم نخستین غذا را دردهانت مزمزه کردی ودر خاطر نشاندی.

در سرزمینی که نام وطن دارد استخوان ترکاندی ،بر بالیدی زیبائی را در یافتی ستایش کردی، عاشق شدی گل در بر و می درکف سلطانی جهان نمودی! باعزم شکافتن سقف فلک سربر آسمان سائیدی.در سرزمینی که نام وطن داشت از گلزاری که هنر وادبیات نام دارد بهره بردی.

حیرت زده بر مولانا نگریستی که چه سان از سجاده نشینی به ترانه خوانی رسید و کسی را که هفت فلک بر او تنگی مینمود در پیراهن خودجای داد! و نهایت ملول از دیو ودد به جستجوی انسان بر خاست.

شوروشیدائی جوانیت را با رفیقانت تقسبم کردی، مرده گانت رابه خاک سپردی و به تاریخ سر زمینی که تو بخشی از آنی پیوستی.تاریخی که در مسیر خود بسیار پستی وبلندی آزموده،روزهای تلخ وشیرین تجربه کرده ، روزهائی که شادی وخنده بر چهره مردم بود و امید روزهای روشنتردر برابر دیدگان . آرزوی ایستادن بر سکویئ که میخواست تو از دریچه حال بر آینده بنگری وجزئی از تمدن بزرگ بشری باشی.

چونان روزگارانی که تو از پیشروان ومشعل داران آن بودی.