رحیم قمیشی

امروز دوست خوبم کلیپی را برایم فرستاد، از دختر خانمی معلول که پس از ده سال، با کمک دستگاه پیشرفته‌ای راه می‌رفت.

دختر جبغ می‌زد و از خوشحالی در پوست خود نمی‌گنجید.

ناخودآگاه اشک‌هایم سرازیر شدند.

من سال‌ها پیش شبیه همین لحظه‌ها را در خانه جانبازی گذرانده بودم.

وقتی که برای نخستین بار او بر روی ویلچری قرار گرفت که برایش برده بودیم؛ ویلچر "ایستا" ویلچری که با ابزاری مکانیکی، کمک می‌کرد جانباز قطع نخاع برای لحظاتی بایستد.

من دیدم دخترش چطور با تعجب می‌گفت

"بابا تو چقدر قدبلند هستی!"

او برای اولین بار پدرش را ایستاده می‌دید

و من دیدم همسرش چطور اشک می‌ریخت.

با اینکه آن دستگاه اصلاً امکان راه رفتن را نمی‌داد.

دنیا به کجا می‌رود، ما به کجا!

دنیا زندگی خلق می‌کند، ما هنوز منتظر جنگیم!

کسی می‌داند جانبازها و معلولان بدون ارتباط با دنیای پیشرفته و تجهیزات به‌روز، چه خواهند کشید؟

کسی می‌داند بیماران بدون دارو و ملزومات پزشکی چه به سرشان خواهد رفت؟

فقط در بخش بهداشت و درمان، فاجعه‌ها در پیش است...

دوستانم که فعال آن بخش هستند همه نگرانند.

همه دلسوزان به‌شدت نگرانند

و مقامات بی‌خیال!