ویژه خبرنامه گویا

حتی اگر قرار است آن روز عجیب فرا رسد و جایزه صلح نوبل به ترامپ تعلق گیرد، اول او باید در برقراری صلحی درست و حسابی موفق باشد. یعنی حتی در صورت موفقیت در وادار کردن طرفین به صلح پایدار در غزه، جایزه صلح نوبل سال آینده در بهترین حالت نصیب او می‌تواند بشود. معلوم نیست انتظارات پیش از موعدِ خودِ ترامپ یا برخی دیگر برای اینکه به او جایزه صلح نوبل امسال داده می‌شد، از کجا می‌آید؟! البته ظاهراً توقع ترامپ به‌خاطر توافق صلح ابراهیم (که در حقیقت نزدیک کردن چند کشور عربی به اسرائیل بوده، بدون اینکه جنگ یا خصومت خاصی بین این کشورها و اسرائیل وجود داشته باشد!) نیز بوده است.

فعلاً خانم ماریا کورینا ماچادو، رهبر مخالفان ونزوئلا، با اهدای جایزه‌ی خود به ترامپ، هم او و هوادارانش را کمی دل‌خوش کرده است و هم حمایت ترامپ از خودش علیه نیکولاس مادورو را تضمین کرده است.

البته اگر دقت کنیم، در سال‌های اخیر جوایز صلح نوبل بیشتر به کسانی تعلق گرفته که برای ارزش‌های حقوق بشری و دموکراسی در داخل کشورهای خود تلاش کرده‌اند، و نه به کسانی که به برقراری صلح بین دو کشور متخاصم و در حال جنگ کمک کرده باشند. اگر این نگاه را مبنای تصمیم کمیته صلح نوبل برای دور اول و دوم ترامپ در نظر بگیریم، این جایزه اصلاً به ترامپ تعلق نمی‌گیرد، چراکه او نه به ارزش‌های حقوق بشری و دموکراسی در آمریکا پایبند بوده و نه در کمک به برقراری صلح و آرامش در داخل کشور خودش موفقیت داشته است. برعکس، خصومت‌ها را دامن زده، گارد فدرال را به خیابان‌های برخی شهرهای کشور گسیل کرده و کسی که عروجش محصول جامعه‌ی دوقطبیِ آمریکا بود، این دوقطبی را با اظهارات جنجالی و تصمیمات خود تشدید کرده است.

ظاهراً داشتن یکپارچگیِ شخصیتی نیز از شروط دادن جایزه‌ی صلح نوبل است. البته داشتن برخی رفتارهای بچه‌های ۸ ساله در ۸۰ سالگی نیز می‌تواند مانعی برای او باشد.

به‌هرحال، دادن جایزه‌ی صلح نوبل به کسی که نام وزارت دفاع کشورش را به «وزارت جنگ» تغییر داده، به قول جوان‌ها «آخرشه!»